doet scheiden lijden?

Documentaire In de Takhar-gevangenis in Afghanistan zitten vijfhonderd mannelijke gedetineerden tegenover zo'n veertig vrouwelijke een straf uit. We volgen de lotgevallen van de vrouwen Sara, Nadjibeh en Sima.

Doet scheiden lijden of is het een vorm van bevrijden?

Bij scheiden is er nooit een winnende partij. Het geeft alleen maar verliezers. In Nederland loopt 1op de 3 huwelijken uit op een echtscheiding.


Sinds ca 1971 kan men in Nederland scheiden op grond van duurzame ontwrichting.


Voordien was het alleen mogelijk op grond van overspel, wat dan ook nog bewezen moest worden of wanneer 1 van de partners onder curatele gesteld was, of wanneer er een gevangenisstraf uitgesproken was van meer dan 4 jaar.


Sinds 2011 kan er nu ook in Malta gescheiden worden. Alleen in Vaticaanstad is dit in Europa nog onmogelijk.






Vandaag een (oude) documentaire gezien over een gevangenis in Afghanistan. Er zaten 500 mannen en 40 vrouwen gevangen. De vrouwen zonder uitzondering bij hun ouders of bij hun man weggelopen. Hun straffen variëren van 3 tot 16 jaar. Er worden 3 vrouwen specifiek gevolgd. Sarah die verliefd werd op Jawid. Ze liep met hem weg om te trouwen in het vrouwenhuis. Maar voor het zo ver was werden ze samen opgepakt en in dezelfde gevangenis geplaatst. Ze hebben contact via briefjes. Namibah is zwanger als ze van haar man wegloopt omdat ze zwaar mishandeld wordt. In de eerste beelden is haar kindje 2 maanden oud. Ze heeft verder geen familie. En dus ook geen geld…ze kan haar kind niet voeden. Uiteindelijk verkoopt ze het kind en wordt zwaar depressief De derde vrouw is nog een jong ding, haar man heeft meerdere vrouwen en slaat ze allemaal. Ook de kinderen worden geslagen, eentje is zelfs doodgeslagen. Ze vraagt haar stiefzoon om haar naar haar vader te brengen en daar is ze niet welkom, dus huurt de stiefzoon een huis en daar worden ze gearresteerd. De man zoekt haar wel op in de gevangenis, soms is hij mierzoet maar andere keren wordt ze geslagen. Alle 3 de vrouwen zijn het erover eens dat het in de gevangenis beter is dan thuis. Hoewel Sarah er heilig in geloofd dat ze als haar straf erop zit ze dan zal trouwen met haar grote liefde.


40 vrouwen, ze hebben het zolang ze bezoek krijgen het niet slecht in de gevangenis. Het bezoek zorgt voor geld. Er krioelen talloze kinderen rond, want velen zijn zwanger als ze er komen. Ze zien op tegen de tijd dat ze vrijgelaten worden, want er is altijd de kans dat ze alsnog vermoord worden door hun echtgenoten, en zo niet dan staat ze een leven te wachten van mishandelingen. De vader van vorengenoemde stiefzoon zegt openlijk in de uitzending, waar de persoon in kwestie bij is dat zo gauw deze vrij is door hen omgebracht worden. De aflevering eindigt met Sarah die vrijgelaten wordt, gelijk met haar grote liefde. Even van te voren zegt ze dat ze bang is dat haar broers haar zullen vermoorden. Want ze heeft de familie te schande gemaakt. En dan staat ze tegenover haar vriend die afgehaald wordt door familie, en die zich zonder een woord omdraait en uiteindelijk onder druk van zijn familie met een ander trouwt. Zij komt terecht in een vrouwenhuis.


Terwijl ik dat alles bekijk word ik vervuld met ontzetting. Er zitten vrouwen die al op hun tiende getrouwd zijn. Vaak met oudere mannen die al een paar vrouwen hebben. Scheiden is er voor die vrouwen niet bij. Als hun man dat wil kan dat zonder meer, andersom is niet onmogelijk maar niet te doen. Want altijd zal ze bang zijn voor eerwraak.


Zie hier het gekopieerde verhaal over Yasmin.

KABOEL
29 december 2011

Activisten luiden de noodklok over het feit dat vrouwenrechten in Afghanistan nog steeds ernstig geschonden worden. "Onze belangrijkste zorg is voorkomen dat we weer teruggaan naar de situatie van 15 jaar geleden", zegt Huma Safi van de organisatie Women for Afghan Women.
Yasmin is maar één geval. Hoewel de wettelijke huwbare leeftijd in Afghanistan 16 jaar is, was ze nog maar 8 toen haar familie, afkomstig uit een afgelegen gebied in de provincie Nangarhar, haar uithuwelijkte aan een 60-jarige man. Na vier ongelukkige jaren, vluchtte ze met een andere man waar ze verliefd op was.



Toen het stel gearresteerd werd, was Yasmin zwanger. Na de bevalling in de gevangenis werd ze vrijgelaten. Ze woont nu in een opvanghuis in Kaboel, bang dat haar familie en haar eerste man, nu 70 jaar oud, haar uit eerwraak zullen vermoorden.

Heel bizar…Gelukkig komt dat hier niet voor. Maar huwelijken met gewelddadigheid wel, en dan vraag ik me af is scheiden dan lijden of is het bevrijden? Het kan voor een kind nooit goed zijn om met geweld groot te worden. En ook niet met geestelijke intimidatie. Tegenwoordig wordt er veelal gescheiden door mensen na hun 40e. Aldus het CBS. Vaak gelegen in het feit dat de kinderen dan volwassen zijn. Ook werd er de laatste paar jaar klaarblijkelijk vaak gewacht omdat men bang was voor de financiële consequenties. Hoge hypotheken, weinig kans om het huis kwijt te raken. Om uiteindelijk als de situatie te ernstige vormen aanneemt toch maar uit elkaar te gaan.

Hoe dan ook laten we maar blij zijn dat we in een geciviliseerd land wonen waar onze dochters in ieder geval niet uitgehuwelijkt worden.

bibiche 16 jaar

Ik heb gisteren op programma gemist voor het eerst gekeken naar de uitzending van de Nederlands-Indië herdenking.

In het verleden veel boeken gelezen over de geïnterneerde vrouwen destijds.

Ooit vertelde iemand mij over zijn dochter die getrouwd was met de handschoen.

Hij legde uit dat zijn schoonzoon in Indië was en dat zijn dochter er later ook heen ging,

Eigenlijk is dit een huwelijk met een notariële volmacht. De man vroeg met verschuldigde eerbied aan koningin Wilhelmina toestemming. Wanneer deze afkwam in Indonesië werd de volmacht gereed gemaakt door een notaris en werd dan opgestuurd naar de Nederland. De man in kwestie machtigde dan iemand om in zijn plaats ja te zeggen

Van oudsher kwam deze vorm van trouwen voor bij adellijke families, een gezant werd gestuurd naar de toekomstige bruid en hij vertegenwoordigde de bruidegom in spe. De handschoen werd dan op het altaar neergelegd als teken van instemming van de bruidegom.


Hoewel er minder gebruik van gemaakt wordt is het in Nederland nog steeds mogelijk om op deze manier te trouwen.
De reden daarvoor kan zijn:
Een van de partners kan niet aanwezig zijn door een verblijf in de gevangenis
Er is sprake van een ernstige ziekte
Er is sprake van iemand die niet kan reizen en die dat ook nooit meer zal kunnen.
De Minister van Justitie dient hiervoor toestemming te geven

Het echtpaar de Ridder van Rappard-Lagerweij is teruggekomen uit Nederlands Indie. Van hun ervaringen weet ik niets. Ik was 16 toen ik het verhaal over hun trouwen met de handschoen hoorde, maar altijd moet ik aan hen denken als ik hoor over de kampen in Indië Toentertijd had ik als 16 jarige natuurlijk heel andere interesses.

Vandaag hoorde ik het verhaal van een 16 jarige die sprak op de herdenkingsbijeenkomst van Nederlands- Indië.  Zij is het kleinkind van Bram en Yvonne Keuls.(de schrijfster) Ze vertelde over haar vrolijke opa. De opa die altijd vrolijke en spannende verhalen vertelde over de  bezettingstijd door de Japanners. De tijd die voor hem begon op 16 jarige leeftijd. En pas sinds kort weet ze dat er heel andere verhalen zijn. Haar opa vertelde nu de andere kant van het verhaal: De 16 jarige jongen die van zijn familie losgerukt werd. Ze vertelt niet over zijn ervaringen in de werkkampen, maar dit zou zijn verhaal kunnen zijn…

Al in de eerste maanden van de bezetting werden velen van mijn klasgenoten van mijn middelbare school in Soerabaja en ook ik zelf in een gevangenis ondergebracht. Daarna begon een zwerftocht door verschillende interneringskampen op Java. Elke ochtend om 5 uur liepen we het kamp uit voor transport naar de aan te leggen spoorlijn tussen Tjitjalenka en Madjalaya. Een traject van 15 kilometer. 28 km ten oosten van Bandoeng. Hieraan moesten duizenden geïnterneerden werken. Dagelijks in de brandende zon, geen schaduw om uit te rusten en veel te weinig drinkwater. Doodmoe, uitgehongerd en uitgedroogd kwamen we dan weer ’s avonds in het kamp aan.

Of dit verhaal: Ieder ochtend en avond de ellende van het appel. De jonge mannen moesten na het ochtendappel op de rijstvelden buiten het kamp werken. De anderen moesten voor zover ze dat konden in de keuken werken, schoonmaken, straatvegen, en gras knippen.Het eten was bijzonder slecht en weinig. Meestal een soep van ingewanden (Het vlees was voor de Japanners)met een handje rijst of een oebie, dit is een soort zoete aardappel. Het ontbijt bestond uit iets wat op broodjes leek. Gebakken met een soort stijfsel en wat meel. In het kamp bevonden zich wel 12000 mannen van wie velen zich in erbarmelijke omstandigheden bevonden. Het dodental was zeer hoog.

De appels verliepen zelden zonder afranselingen. Het zonder aanleiding in elkaar beuken van weerloze mensen was een geliefkoosd vermaak voor de Japanners. Wanneer iemand betrapt werd op smokkelen werd onmiddellijk bewusteloos geslagen. Daarna volgde er een collectieve straf. De mannen moesten met ontbloot bovenlijf tegenover elkaar gaan staan, en dan kwamen er zweepslagen die striemden tot bloedens toe over ruggen en benen. Daarna moesten de mannen elkaar met de kracht die men nog over had elkaar met de vuisten in het gezicht beuken. Deed men dit niet hard genoeg dan werd de zweep er weer over gehaald. Hierbij moest men met alle kracht die men nog had met de vuisten elkaar in het gezicht slaan. Sloeg men niet hard genoeg, zwiepte de zweep weer over de blote ruggen.

Er zijn veel van deze verhalen. De opa van het meisje was 16, zijn broer 18.Jonge mannen die in gelukkige omstandigheden leefden, jongemannen die naar Nederland zouden gaan om te studeren, maar die jarenlang verstoken bleven van onderwijs.

Het meisje van 16 is dankbaar. Dankbaar dat zij in Nederland leeft, dat ze de mogelijkheden heeft om te studeren. Ze vindt het erg dat er tot op vandaag t nog steeds mensen van haar leeftijd zijn die door oorlogsgeweld behalve alle gruwelen die ze moeten doorstaan ook niet in staat zijn om te leren. Terwijl ze zelf als 16 jarige alle kansen krijgt, dat ze daar alle tijd voor heeft. terwijl de jongens van toen, nadat ze in Nederland terug waren wel de kans kregen om de HBS te doen, maar dat dat in 2 jaar tijd moest. 10 uur per dag naar school, en ’s avonds studeren tot diep in de nacht. Dat zij als het eens een keertje niet zo goed gaat extra hulp krijgt, En dat er anno nu Afrika, Afghanistan enz enz, er zovelen zijn die alleen maar oorlog kennen. Het meisje is 16, haar opa is 80 voor altijd verbonden, mede door haar toespraak op de Nederlands-Indië herdenking.

 En zo werkt het door...

1. Mijn vader heeft in een Japans concentratiekamp gezeten in Indonesie. Dat betekent dat ik de 2e generatie van oorlogslachtoffers ben. Mijn vader heeft er een verschrikkelijk trauma aan overgehouden. Dit heeft altijd een enorme druk gelegd op mijn moeder en mij. Nu is mijn vader de afgelopen weken teruggegaan naar de plekken waar het allemaal gebeurd is. Onherroepelijk komt er bij mij nu ook een gevoel van woede en verdriet naar boven.
   Op 4 mei 2007 las staatssecretaris Bussemaker een speech voor op de Dam. Die plaats ik hier graag omdat deze speech voor mij alles zegt.
   
   
   
   
   De oorlog begon voor mijn vader op 8 december 1941.
   
   Die dag verklaarde Nederland Japan de oorlog.
   
   De oorlog begon voor mijn vader met de dood van mijn oma in het concentratiekamp.
   
   Hij bleef achter in Nederlands Indië.
   
   In diverse gevangenkampen.
   
   Hij werd vernederd en gestraft.
   
   Geslagen.
   
   Mijn vader overleefde de oorlog.
   
   Maar de oorlog ging niet voorbij.
   
   Herinneringen zijn onverbiddelijk.
   
   De oorlog begon voor mij toen ik 25 was.
   
   Mijn vader ging naar Indonesië.
   
   Hij zag de plaatsen van zijn jeugd.
   
   Waar hij urenlang in de brandende zon stond. ‘Voor straf’.
   
   Waar hij werd geslagen.
   
   Vernederd.
   
   Als jongetje van drie.
   
   Ik kende geen oorlog.
   
   Maar de oorlog leeft ook in mij.
   
   De echo’s klinken in míjn hoofd.
   
   De oorlog begint elke dag opnieuw.
   
   Voor mensen die betrokken raken bij een nieuwe oorlog.
   
   Voor jonge vrouwen en mannen die op vredesmissie gaan.
   
   Voor hun ouders.
   
   Geliefden.
   
   Kinderen.
   
   Broers en zussen en andere familie.
   
   Voor hun vrienden en dierbaren.
   
   Voor de goede verstaander.
   
   We staan stil bij de verschrikkingen van oorlog. En de wreedheid.
   
   We staan stil bij wat mensen andere mensen aandoen.
   
   Onverdraagzaamheid.
   
   Onverschilligheid.
   
   Onbegrip.
   
   Dat ligt niet achter ons.
   
   Maar is van alle tijden.
   
   Ook als er geen oorlog is.

2 oorlogsherinneringen.

1. Hij was 22 jaar, en het is juni 1943 als hij en zijn vrouw en schoonfamilie op transport gezet worden vanuit Westerbork. 3006 mensen in 50 veewagens. Het 14e transport van het 19 die het uiteindelijk zouden worden. 72 uur aaneengesloten opeengepakt als sardientjes in een blik.

Mijnheer Schelvis, nu 92 jaar oud vertelde in een programma: 72 uur zonder eten en heel weinig water komen we dan aan in Sobibor, Arbeidsjude halen de aangekomenen uit de trein, en het moet vlug. Mannen en vrouwen worden gescheiden, en voor ik het weet is mijn lieve vrouw verdwenen, ik zag haar nog in een glimp, wilde iets roepen maar dat mocht niet. Ik heb haar nooit meer gezien.

7 kampen gezien en beleefd, werd hij bevrijd door het Franse Leger op 8 april 1945.

Later bleek dat er van de 3006 personen van het 14^e  transport er maar1overlevende was,en dat was Julius Schelvis. In totaal zijn er vanuit Westerbork 24313 Joden naar vervoerd. Er zijn er maar 18 van teruggekomen.  Demjanjuk was hier de verantwoordelijke en de heer Schelvis trad op medeaanklager bij het proces tegen hem. Schelvis heeft zich zelf ten doel gesteld  dat zolang hij kan te blijven vertellen wat het Nationaal Socialisme aangericht heeft.

    2. Ik haat mijn vader….

    Hij was een jongetje van 6 jaar.. het is 16 oktober 1946. En zijn vader wordt opgehangen…

Deze week zag ik hem in een documentaire. Ook waren er intervieuws met familieleden van andere bekende oorlog misdadigers…deze familieleden hebben hun beruchte familieleden nooit gekend, maar wel de last gedragen van de familienaam,en het weten van de misdaden van hun

Oom, opa, neef of vader…en zelfs oma, tante enzovoort. En van de ontkenningen van diverse famileden…De vrouwen van de opgehangen oorlogsmisdadigers zijn blijven ontkennen dat er misstanden  waren, en ook diverse kinderen van hen deden alles af als leugens. Er zijn eigenlijk maar 2 zonen van hen die hun vader veroordelen om wat ze gedaan hebben en dat zijn Niklas Frank en de zoon van Martin Bormann. Martin Bormann maakt echter verschil tussen de misdadiger Bormann en de liefdevolle vader Bormann. Hij zal zijn vader en ook de oorlog beter gekend hebben want hij was 9 jaar ouder.

Niklas Franz, een oude man, voormalig journalist bij “”Stern”in Duitsland heeft zijn vader nog wel gekend. Hij vertelde dat zijn moeder in het bont gestoken in een Mercedes boodschappen ging doen en dat zijn vader hem mee nam naar het kamp. De joden werden op wilde ezels gezet,om er vervolgens  tot grote hilariteit van de omstanders eraf te vallen,en weer en weer. Hij was een klein jongetje en vond het tot zijn schaamte(nu) leuk om te zien…

Hij schreef het boek: Ik haat mijn vader. Hij vertelt op scholen en in zalen hoe hij als”Hitler kind’’ de eerste7 jaar van zijn leven  doorbracht als een prinsje in Polen.

Hij heeft zich vanaf zijn vroege volwassenheid verdiept in de geschiedenis verdiept in het verleden van zijn vader en dit heeft geleid tot een hele diepe haat. Dit resulteerde in zijn boek die als Nederlandse titel heeft: ik haat mijn vader. Het boek kwam uit en choqueerde de Duitse bevolking. Het is dan 1987, en men vond dat men hoe dan ook volgens het Bijbelse gebod zijn ouders moet eren. Frank schreef oa hoe hij op 16 oktober (sterfdatum van zijn vader) wel eens masturbeerde boven een foto van zijn vader en moordfantasieën had hoe hij zijn vader zou ombrengen als deze nog geleefd had.

Hans Frank was na de machtsovername van Hitler in1933 minister van justitie in Beieren. In 1939, na de Duitse verovering van Polen, werd Frank aangesteld als gouverneur-generaal van het inmiddels bezette Polen. In die functie was hij verantwoordelijk voor de onderdrukking van en de moord op miljoenen Polen. Hij was ook degene die de PoolseJoden naar getto's deporteerde. Hij werd 'de slachter van Polen' genoemd.

Hij was getrouwd met Brigitte Herbst. Zij had de reputatie een meer dominante persoonlijkheid te hebben dan haar man. In 1939 noemde zij zichzelf 'een koningin van Polen' ('Königin von Polen'). Zij kregen 5 kinderen.

Sigrid Frank (geboren op 13 maart 1927, München)

Trouwde in 1945 en ontkent de joden vernietiging. Ze vertrekt met haar man naar Zuid-Afrika en sympathiseerde met het apartheidsregiem

Norman Frank (geboren op 3 juni 1928, München)Was het eens met Niklas Frank,maar trad nooit in de openbaarheid, maar wilde geen kinderen vanwege de genen

Brigitte Frank (geboren op 13 januari 1935 München)

Heeft altijd gezegd dat ze net als haar vader niet ouder wilde worden als 46 jaar, officieel overleden aan kanker, maar Niklas vertelde dat ze zelfmoord pleegde

Michael Frank (geboren op 15 februari 1937, München)\ rechts-extreem, en schreef ingezonden brieven om zijn broer als leugenaar te bestempelen.

Niklas Frank (geboren op 9 maart 1939, München) getrouwd en heeft 1 dochter

**foto bewerkt...origineel van het internet...indien copyright graag bericht zodat ik hem kan verwijderen

adhd enzo

Interessant programma gezien:

Hieronder een beschrijving en daaronder mijn idee hierover…





Etiketkinderen, vanavond te zien op Nederland 2.
30 jaar geleden waren er nauwelijks kinderen met etiketten in de klas. Historica Angela Crott onderzocht hoe opvoedboeken van de afgelopen eeuw het gedrag van jongens in de klas beschrijven in haar proefschrift: Van hoop des vaderlands naar ADHD’er. Volgens Crott werd gedrag dat we nu zien als afwijkend, vroeger gezien als normaal jongensgedrag: “Nu wordt het gedrag vooral op school gezien als lastig.”

Paul Helders is emeritus hoogleraar kinderfysiotherapie. Hij heeft jarenlang kinderen in zijn spreekkamer gezien van wie de ouders vermoeden dat er psychisch en lichamelijk iets mee is omdat ouders steeds meer het perfecte kind verwachten. Helders: “Er is zeker ADHD, er is zeker dyslexie, er is zeker DCD, asperger, you name it. It’s real, het is geen flauwekul. De vraag is of het er in die enorme omvang is.“ Emeritus professor Helders waarschuwt ervoor dat kinderen zich niet allemaal in hetzelfde tempo ontwikkelen en dat kinderen daar niet meer de tijd voor krijgen.

Directeur Herman Godlieb van basisschool ‘de Linde’ in Nieuwe Pekela zit al 38 jaar in het onderwijs. Volgens Godlieb is de overheid de afgelopen jaren meer eisen gaan stellen aan de toetsscores van scholen. Scholen en kinderen staan hierdoor onder druk waardoor meer kinderen gezien worden als probleem. “Vandaag de dag ligt er die massieve druk van er moet gepresteerd worden. Dus is er ook de druk vanuit school om dat heel goed te bekijken en extern onderzoek aan te vragen om precies te weten of wij er alles uit halen wat er in zit.” Uit het extern onderzoek volgt vaak een etiket.

Een van de mensen zegt op een gegeven moment: vroeger had je scholen met jongens en meisjes die hun eigen gedrag vertoonden en duidelijk andere interesses hadden. Jongens waren duidelijk veel luidruchtiger dan meisjes. En dat is natuurlijk waar. Op mijn kleuterschool speelden de meisjes in de poppenhoek, en jongens speelden met auto’s. De kleuterschool was de voorbereiding naar de “grote school” De nadruk lag nog op het spelen, en spelenderwijs werd er wat geleerd. Op de grote school leerde je lezen en schrijven en rekenen. En zo langzamerhand kwam er telkens wat bij. En over het algemeen konden kinderen dat tempo goed aan. In de lagere klassen had je juffen en in de hogere klassen had je meesters. Dat was denk ik niet geheel toevallig, want grotere jongens hadden wel de strakke hand van de meester nodig. Er was discipline en er werd van een kind verwacht dat hij oplette, en dan aan het eind van de zesde klas werd er beslist wat je verder ging doen. De uitblinkers naar de HBS als de ouders daar achter stonden en de doorsnee leerling naar de MULO, ook kon je als meisje kiezen voor de Huishoudschool, maar veelal werd dat gekozen door hen die wat minder goed leerden.Jongens konden ook kiezen voor de ambachtsschool, waar je dan een vak kon leren. Je had in die tijd natuurlijk wel eens een kind dat bleef zitten, en ook wel eens een leerling die het echt niet redde wat de schoolprestaties betrof, maar dat was een enkeling. En dat enkele drukke kind dat er in een klas zat werd wel in toom gehouden (al dan niet op de juiste manier). En een kind dat een tijdje niet mee kon komen kreeg bijles nadat de onderwijzers met de ouders onderzocht had waar de achterstand vandaan kon komen.



Uit dit programma bleek dat er nu soms 7 kinderen in 1 klas zitten met een bepaald syndroom.

Volgens de professor zijn al die afwijkingen” aanwezig, maar hij vraagt zich af in hoeverre het reëel is Net als een paar andere deskundigen denkt hij dat kinderen zich niet allemaal in het zelfde tempo ontwikkelen, dat ouders dan geadviseerd wordt om hun kind te laten onderzoeken. Vaak komen ze dan bij een bureau terecht dat ook gelijk de oplossing biedt, waardoor ze er natuurlijk aan verdienen. Het etiketje is dan geboren. Het blijkt dan heel vaak om kinderen te gaan, bv bij ADHD die thuis helemaal niet druk zijn. Volgens de directeur van de school in Nieuwe Pekela begint de druk al in de kleuterschool…er wordt daar zo veel verwacht van een kind. Ze worden getest, en dan blijkt een gedeelte onder de maat te zitten, ouders denken dan al snel dat het niet goed gaat met hun kind, soms omdat de leerkracht daar zo overtuigend over spreekt dat ze er maar al te graag iets aan willen doen, want hun kind kan toch niet onderdoen voor het gemiddelde kind? In mijn ogen kan het wel eens precies andersom zijn, het kind in kwestie is een heel normaal kind, maar door de druk en het gezeur eromheen gaat hij in de contramine..en voor je het weet zit hij/zij aan de Ritalin. Ja en dan krijg je vanzelf een rustig kind, een kind dat misschien wel gepest wordt vanwege zijn etiketje.





Scholen krijgen veel folders van bureaus die onderzoeken en therapieën aanbieden. Antoinette Schildkamp, directeur van basisschool ‘het Zeggelt’ in Enschede, wordt overspoeld met brochures: “De folders en mailtjes die ik wekelijks binnenkrijg, het is heel erg. Het maakt niet uit welke stoornis of welk probleem een kind heeft, voor ieder probleem is een therapeut te vinden.



ADHD of welk etiketje dan ook, is een medische kwestie. Ga in ’s hemelsnaam niet in zee met al die enge bureautjes, Ga het hele medische circuit af, doe desnoods een second opinion. Een moeder heeft in het algemeen een hele goede intuïtie waar het haar kind betreft. Is je kind druk, of is het juist dromerig? Het kan een tijdelijke kwestie zijn. Kijk uit met medicijnen, ze kunnen echt schade aanbrengen.



Het gebruik van geneesmiddelen bij ADHD stijgt onverminderd snel. In Nederland is het aantal recepten tussen 2002 en 2007 verdrievoudigd naar ruim 600.000. Maar ADHD-pillen zijn geen onschuldige snoepjes. Europa is bezig met een veiligheidsonderzoek.

De ADHD-epidemie rukt op. ADHD-pillen worden aan steeds jongere kinderen gegeven. Medicamenten als Ritalin en Concerta (met de actieve stof methylfenidaat) zijn stimulerende middelen die net zo op de hersenen inwerken als amfetamines en cocaïne.

De European Medicines Agency (EMEA) in Londen, de Europese tegenhanger van de Amerikaanse geneesmiddelenautoriteit Food and Drug Administration (FDA), onderzoekt de veiligheid van de in Europa goedgekeurde medicamenten die methylfenidaat bevatten. „De Europese Commissie heeft deze veiligheidsprocedure opgestart vanwege risico’s op hart- en vaatziekten en herseninfarcten”, zegt Monika Benstetter van EMEA.

In het voorjaar van 2007 drong de FDA er al bij de fabrikanten van ADHD-geneesmiddelen op aan in de patiëntenbijsluiters te wijzen op risico’s als hart- en vaatproblemen en psychiatrische nevenwerkingen die met het gebruik van de pillen gepaard kunnen gaan.

Vroeger was niet alles beter dan nu. Heel veel dingen zelfs niet. Maar zulke enge dingen hadden we toen gelukkig nog niet.

“

internet en bankieren

Toen ik een kind was kwam mijn vader eens in de week thuis met een bruine enveloppe, en daar zat het weekloon in. Dat geld werd verdeeld voor alle lopende kosten. Er zijn natuurlijk al heel lang Banken maar die waren volgens mij voor de rijkere mensen.

Eens in de week of maand  kwam de ziekenfondsbode langs, de huur ging je brengen en voor gas en licht  had je munten nodig, om de gasmeter te vullen zodat je weer kon koken en licht had. Er kwam iemand voor langs om de muntkastjes te legen. Water was gratis.

De kruidenier kwam het boodschappenboekje ophalen en op zaterdag werden de boodschappen gebracht. Ik herinner me dat er een half pond meelkoekjes en een half pond “zondagse”koekjes bijzaten.

verder geen bijzondere dingen. Het ging om koffie, thee, boter, suiker, zout,  zeep, wasmiddel, nootmuskaat en peper. de groente werd bij de groentenboer en vlees bij de slager gehaald. De enige luxe was op zaterdag een fles gazeuse en een half pond dop pinda's. Ik was een jaar of 6.

Bij ons in Alblasserdam kwam de VeGe winkelier,en ook later in Hoogezand  was dat weer het geval. Kroeze uit Martenshoek, zijn dochter overleed in die tijd, niet lang nadat ze bevallen was. De zoon van Kroeze heeft hier altijd een kapsalon gehad maar zal ondertussen ook met pensioen zijn..

Maar toen waren we in de jaren 60 beland en was er al meer luxe. De supermarkt A&O opende zijn deuren halverwege de jaren 60 en daar werden ook diverse dingen gehaald.

Verder was er een buurtwinkel en ik herinner me buurvrouwen die dan eens in de week betaalden wat ze opgehaald hadden. Er was zelfs een buurvrouw die mij als kind van een jaar of 5 er heen stuurde, briefje meegaf waarop de naam van mijn ouders stond, hele rel geweest…ik herinner me dat er eens een meisje kwam met advocaatsmaak toffees, ze deelde er heerlijk vanuit, later bleek dat ze zogenaamd voor mijn moeder gekocht waren. Ik herinner me nog haar moeder, die vreselijk boos was, ze nam het kind mee naar huis, en ik moest voor het raam staan om te kijken hoe ze het kind alle hoeken van de kamer liet zien…Hoe dan ook bankrekeningen had men normaliter niet in de jaren 50. Toch had ik vanaf dat ik naar de kleuterschool ging een spaarbankboekje. Op maandag nam je een kwartje mee naar school, daar kreeg je een zegel voor en hoe het dan verder ging weet ik niet. Wel weet ik dat je met je boekje en geld naar het postkantoor kon gaan om  het er bijgeschreven te krijgen. Eraf halen kon een kind natuurlijk niet.

Anno nu kom je nog amper met je geld in aanraking, een klein gedeelte van het salaris neem je op om eventueel je boodschappen te betalen, parkeergeld, en misschien een drankje op een terras en dat is het wel zo’n beetje. De rest gaat met het plastic kaartje of door overmaking.

We zijn dus compleet afhankelijk van de banken geworden…Internetbankieren is zo langzamerhand een must. Tja, je kunt je geld moeilijk in huis bewaren, want als er ingebroken zou worden of er breekt brand uit dan ben je het kwijt. En er is geen plek te bedenken waar het veilig is voor inbrekers. Die oude sok is dus allang verdwenen. Bovendien vang je nog wat rente bij de bank, al is dat maar een luttel bedrag meer.

\

 

Maar nu met die cyberaanvallen, vraag ik me af, hoe veilig is veilig? Ze hebben nu dus laten zien dat er zomaar geld van je kunt verdwijnen, of dat er ineens heel veel geld op je rekening kan staan. In principe moet het dus ook mogelijk zijn dat dat half miljoen dat van de week voor 20 minuten op iemand zijn rekening kwam te staan, ook daadwerkelijk kan verdwijnen op de rekening van zwaar criminelen, even doorsluizen naar een bv Zuid-Amerikaans land en klaar is Kees…

Hoe dan ook, het is toch handig om contant geld bij je te hebben, als er niet gepind kan worden kun je in ieder geval nog het meest noodzakelijke aanschaffen…

De  grote  schoonmaak….

Vroeger, in mijn kindertijd werd zo rond maart de grote schoonmaak gehouden…
Echt alles van boven naar beneden werd aangepakt… Boven viel nog wel mee, want  de slaapkamers waren om te slapen, dus veel meer dan een bed en een kast stond er niet…en verwarmd werd er ook niet en het werd goed bij gehouden. Dus veel vuil werd er niet gevonden. De kasten waren over het algemeen mooi opgeruimd want zo heel veel kleding beschikte je ook niet, met Pasen en Kerst kreeg je  nieuwe zondagse kleren en voor door de week wat jurkjes. En dan had je zondagse schoenen, en een paar sandalen en een paar door de weekse schoenen.

Soms kreeg je wat afdankertjes van je nichtjes of buurmeisjes, maar een kast was nooit overladen. Tenminste bij ons niet en bij mijn tantes ook niet..

Speelgoed was summier, als meisje had je 1 of meerdere poppen, moeder of oma breidde er kleertjes voor..en als jongen had je autootjes, en samen had je een schoolbord. Verder kreeg je als je jarig was nog wel eens een boek. Maar bijna altijd werd er buiten gespeeld.

Moeders liepen met een schort voor. Dit soort schorten droeg mijn moeder toen ik een klein meisje was, netjes gestreken en gesteven.

Later kwamen de huishoud en jasschorten, al dan niet zelf gemaakt.

Beneden was het een ander verhaal. Daar stond in de huiskamer een kachel waarop gekookt werd. In de keuken vond je vaak petroleumstellen. Toen ik 6 was woonde ik in een nieuwbouwhuis, er was nog geen douche. Af en toe ging ik met mijn moeder naar het badhuis. Kostte 25 cent, en het moest allemaal vlug vlug, anders had je geen water meer…

Verder ging je in de tobbe, op de zaterdagavond.
Van de kachel herinner ik me het poetsen, maar toen was ik al een jaar of 10. Want vond ik het prachtig, het poetsen en de mooie zwarte glans. Van die tijd, toen woonden we al lang weer in een ander huis, ook het schoenenpoetsen. Dat gebeurde op zaterdagmiddag, en dat deed mijn vader. Ook herinner ik me daar de ijsbloemen op de ramen in de winter…En nog steeds hadden we geen douche…
Tot dan herinner ik me de voorjaarsschoonmaak…En altijd nieuw behang. Ik vond het maar niks, alles stond op zijn kop. Maar Pa en Ma weer supertevreden. En voor ons werd alles weer zoals altijd…

We gingen verhuizen, in een flat met een gaskachel…we hebben er 4 jaar gewoond, en ook daar werd er op een gegeven moment behang geplakt…ook in het voorjaar. Was het nodig? Geen idee, Het was allemaal nieuw toen we er introkken. Zou het uit gewoonte geweest zijn? Net als de schoonmaak??? We hadden er een lavet met douche..we kregen TV. Het was de jaren 60 en er kwam steeds meer “luxe”in huis.  Mijn moeder was zeer schoon, en ondanks de 5 kinderen die er inmiddels waren was het in het huis altijd keurig netjes…

En toen gingen we naar een huis, weer een helemaal nieuw huis…alles keurig in de verf en behang. En wat een luxe, we hadden centrale verwarming…En ik had een eigen kamer, met iets meer dan een kledingkast. Ik herinner me zelfs de oude radio op mijn kamer. Daar hoorde ik op een engelse zender voor het eert het liedje: Dear Mrs Applebee…het was 27 april 1967. De dag van de geboorte van Willem-Alexander. En we kregen een volautomatische wasmachine…En op vrijdag maakte mijn moeder de kamer schoon, alles wat gesopt moest worden werd met Andy gedaan, en het hout werd gedaan met boenwas…ik kan de geur nog oproepen. Ben alleen even de naam van het middel kwijt….geel rond doosje. Ook de ramen werden gedaan. Met spons en zeem. Streeploos.

Op maandag deed ze het nog eens dunnetjes over, want in het weekend werd er niet gewerkt. Maar alles werd nog een keer goed gedaan, de rest van de week was het gewoon stoffen met de stofdoek en de stofzuiger er doorheenhalen.

De grote schoonmaak was er nog steeds, maar toch wat minder dan voorheen…tja alles was wat simpeler geworden dan voorheen…

Ik ben getrouwd in de 70er jaren…grote schoonmaak? Heb ik me nooit mee beziggehouden…En wrijfwas? Nooit nodig gehad, hou niet van meubels die dat nodig hebben.

Ik sopte en boende als ik er zin in had, en eenmaal bezig kon ik er niet mee ophouden…maar het kwam ook best voor dat ik eigenlijk aan de slag moest maar dat ik weer eens een heel mooi boek had wat toch echt uit moest…Of dat ik het echt leuker vond om er met de kindertjes op uit te gaan, of me aan de visite wijdde, en vervolgens vroeg of ze bleven eten…Ik had een klein zwart wit tvtje, keek heel weinig, de kinderen wisten in hun jonge jaren niet eens waar het voor diende. Zou dat de reden zijn dat mijn dochter niks met TV kijken heeft?

En weet je, wat men er ook van mijn manier van huishouding doen zegt: ik heb er geen spijt van…

En ik ben nog zo…zo langzamerhand ben ik alles wat extra werk veroorzaakt aan het uitbannen…makkelijke meubels, weinig op de vensterbanken enz…1x in de veertien dagen komt er iemand soppen en dweilen, voor de rest hou ik het zelf een beetje bij…(als ik zin heb)

En tja als ik dan 1x bezig ben dan hou ik niet meer op…De overgordijnen beneden zijn allemaal gewassen…12 stuks, waaronder behoorlijk wat grote…de vitrinekast helemaal schoon en glanzend…de bestekladen schoon en opgeruimd…alle 8 laden in de kamer opgeruimd..alle kastjes in de bijkeuken en in de keuken opgeruimd en goed gesorteerd…

Gezien mijn conditie na mijn schildklier ziekte heeft dit natuurlijk wel even tijd gekost…ik heb dit in 1,5 week gedaan.. (en mijn eega deed de gordijnen) …

Vanmiddag heb ik mijn kledingkast opgeruimd, die is nogal groot, en ik heb nogal wat kleding…maar alles is weer perfect in orde..en een gedeelte is naar de kleding container. Het punt is dat er op het moment zulke leuke kleding te koop is…zal ik wel of zal ik niet???

grappig het raam zie je door de spiegeldeur van de kast...

Wat ik me afvraag…zou die grote schoonmaak toch in de genen zitten? Ik denk er nl over om de planken in de bijkeuken eerdaags ook maar eens aan te pakken. En tja, dit moet ook nog steeds uitgezocht worden….

10 geboden

 




















De tien geboden…wie kent ze niet? Nou ja er zullen er genoeg zijn die ze niet allemaal kennen daarom zet ik ze maar even op een rijtje. Ik moet er wel bij zeggen dat ze er voor de joden, katholieken en de protestanten er net allemaal iets anders uitzien. Ook de Islam kent de 10 geboden, iets aangepast en een iets andere volgorde. Christenen bv vieren de zondag, Joden de zaterdag en de Islam de vrijdag…

Ze zijn 3x op een rijtje in de Bijbel te vinden. In Exodus hoofdstuk 20, in Exodus 34 en in Deuteronomium 6. Om het maar een beetje eenvoudig te houden ga ik uit van de Nederlands vertaalde Bijbel die hier over het algemeen in de kerk gebruikt wordt.

Mozes, die zowel door de Islam als de Katholieke Kerk en het Jodendom erkend wordt, schreef de 10 geboden op 2 stenen tafelen…
De wetenschap weet ondertussen ook dat Mozes bestaan heeft, net als Jezus. Maar natuurlijk weet niemand het rechte van de de hele Bijbel. Maar de 10 geboden zijn duidelijk En of je nu wel of niet in de Bijbel geloofd, we hebben allemaal met die geboden te maken, want een aantal ervan worden ons ook opgelegd door de politiek.

1.  Ik ben de Here uw God, die u uit Egypte, de slavernij heeft bevrijdt.Vereer naast mij geen andere goden.

2.  Maak geen godenbeelden, geen enkele afbeelding van iets dat in de hemel hierboven is of van iets beneden op aarde. Of in het water onder de aarde. Kniel voor zulke beelden niet neer, want ik de heer uw God, duld geen andere God naast mij. Voor de schuld van de ouders laat ik de kinderen boeten en ook het derde en vierde geslacht wanneer zij mij haten.

3.   Misbruik zijn naam niet want wie zijn naam misbruikt laat hij niet vrijuit gaan

4.   Houdt de Sabbat in ere. Zes dagen lang kunt u werken en al uw arbeid verrichten, maar de       zevende dag is een rustdag gewijd aan God

5.   Toon eerbied voor uw vader en uw moeder.

6.   Pleeg geen moord

7.   Pleeg geen overspel

8.   Steel niet

9.   Leg geen valse getuigenis af

10. Zet uw zinnen niet op het huis van een ander, van zijn vrouw of wat hem ook toebehoort…
Sommige zinnen zijn iets langer, maar niet echt essentieel voor het geheel…
Ik leef niet volgens de 10 geboden…ik heb niks met gebod 1 en 2….Ik ben er als klein kind mee opgevoed, zondagschool en kerk. Niet zozeer door mijn ouders als wel door mijn grootouders. Toen ik jong was heb ik vele kerken en stromingen bezocht. Veel in de Bijbel gelezen. Maar in geen enkele kerk/stroming God gevonden. Wat ik er wel vond in het algemeen, waren een hoop leringen en dogma’s. Geschriften naast de bijbel. Maar wat ik erger vond was dat ik zoveel onechtheid tegen kwam .Hele generaties die Hervormd of Gereformeerd waren en dat werd gewoon gevolgd omdat het nou eenmaal zo hoorde…Men stemde indertijd CDA omdat de dominee dat zei: “en die zou het wel weten, hij had ervoor gestudeerd”(woorden van 1 van mijn grootmoeders.) De andere stemde ook CDA maar dan omdat de C Christelijk betekende. Hoe dan ook, gelovig was ik, maar ik kon het kerkelijke leven niet verenigen met de Bijbel, er gebeurde teveel wat niet strookte…En ik kom het nog steeds tegen….Natuurlijk kan een kerkelijk mens niet zonder zonde leven….

Maar eerbied voor vader of moeder zou toch moeten kunnen, ook al ben je het niet met ze eens, je kunt ze toch op zijn minst respecteren? En hoeveel grootouders zijn er niet die hun kleinkinderen niet zien, terwijl ze wel met diezelfde kleinkinderen in de kerk zitten…Onlangs werd bekend dat iemand die een vooraanstaand lid van de kerk was, jaren geleden een meisje verkracht en vermoord had. In die zelfde tijd sloeg een dominee een andere dominee dood…Stelen komt in alle lagen van de bevolking voor, ook bij christenen en niet christenen…en laten we het overspel niet vergeten…komt ook overal voor. Net als jaloezie waar het laatste gebod over gaat. 1


En toch zijn er christenen die bewust kiezen voor God, niet omdat vader en moeder gelovig waren, of omdat ze een gelovige partner hebben. (Die vind ik trouwens het ergste…je vriend is katholiek, dus jij wordt het ook maar, dan volgt er een echtscheiding en de volgende vriend is gereformeerd, dus dan maar naar die kerk) Nee, echte christenen zijn er, mensen die met hart en ziel geloven. Niet alleen op zondag, maar de hele week. Ik lees vaak blogjes van gelovigen, diep respect…


Ik ben gewoon een zondig mens…ik geloof in goed en kwaad. Ik probeer om niet Gods naam te misbruiken, ik kniel niet voor beelden, op zondag ben ik gewoon thuis, maar dat is zo gegroeid, ik ga hoe dan ook in ieder geval niet winkelen, ik steel niet, ik moord niet, overspel is mij gelukkig vreemd, ik lieg niet, hoewel er aan mijn geloofwaardigheid vooral door hen die zich christelijk noemen nog wel eens getwijfeld wordt. En jaloezie is me geheel vreemd…ik hoef niet dat gene wat een ander allemaal aan materialisme heeft. Wat ik graag wil hebben koop ik als de middelen er voor zijn. Geloven, het woord zegt het al….het is geen zekerheid.

 Zekerheid is wel: Als we ons allemaal aan de 10 geboden zouden houden, we in een wereld van vrede leven. Wat een genot zou dat zijn..

verrassing.

Het moge duidelijk zijn...ik ben geïnteresseerd in geschiedenis. En zeker ook wel in mijn eigen familiegeschiedenis. Toen mijn ouders en grootouders nog leefden had ik er totaal niks mee. Maar hoe ouder ik wordt hoe meer interesse er gaat komen.

Als kind van een jaar of 7 heb ik de broer van mijn oma ontmoet, de oom die net als een van zijn oudere broers al op heel jonge leeftijd uit haar leven verdween. Deze oom kwam terecht in Amerika, toevallig omdat de eerste wereld oorlog uitbrak, hij vaarde op een duits schip, en wilde niet voor Duitsland vechten en is gedrost. Dit weet ik nog maar sinds 2009. Ik heb nooit anders geweten dan dat mijn oma een broer en een zus had. Totdat een oudtante me jaren geleden vertelde dat er nog een broer was, die was weggegaan en niemand had ooit iets van hem weer gehoord. Ik ben gaan zoeken, en dank zij de DTB boeken van Midwolda (Oostwold) kwam ik er achter dat het gezin op het moment dat mijn overgrootmoeder in `1899 stierf, er 7 kinderen waren. 2 ervan zijn overleden in 1905, een tiener en een peuter, beiden meisjes. 1 broer (Dietert) stierf in 1925. Maar waar was de tweede zoon gebleven...Men dacht ook in Amerika. Omdat ik  contact had in Amerika, met een nicht in de derde lijn, waar ik als tiener al mee correspondeerde kreeg ik van haar gegevens waar overigens heel veel niet van klopte, maar nadat ik zelf in Amerika geweest was kreeg ik ineens van allerlei mensen mails met info maar ook vragen...En ineens zat er iemand bij die vermelde dat de verdwenen broer al in 1941 gestorven was in Zutphen.. Hij was dus meer dan 25 jaar niet in contact geweest met de familie, en zijn vader (mijn overgrootvader) stierf in 1945 zonder iets te weten...Vorige week kreeg ik een mail van iemand met gegevens die heel ver terug gaan, met de vraag om te checken wat er fout was...en ik gaf hem de info die ik had. Want hij had ook de hele lijn vanuit Duitsland waar de eerste Grimmius (eigenlijk was de naam toen nog anders) die ik kende geboren is. Heel interessant.
Maar wat nu zo geweldig is is dat hij een gescande foto stuurde van mijn overgrootouders...
Ze staan er op met hun 2 oudste kinderen... de jongste is dus "the missing person" De foto is niet duidelijk, toch vind ik dat de jongste op mijn broer lijkt toen die die leeftijd had.

Mijn overgrootmoeder trouwde toen ze 17 was, en stierf op haar 31e. Mijn oma was toen 4 jaar, en ze vertelde me 88 jaar later dat ze haar moeder nog zo voor de geest kon halen. Maar ze vertelde ook dat haar vader hertrouwde met een vreselijke vrouw, die 4 kinderen had en samen kregen ze er ook nog een stuk of 10... Geen wonder dat ze op haar 16e met mijn opa "regelde"dat ze moest trouwen ...Geen wonder dat er 2 jongens met de noorderzon vertrokken...

Ik heb in Amerika in 2009 gelogeerd bij de beide dochters van de Amerikaanse oudoom, en daar zijn geschiedenis leren kennen...getrouwd met een vrouw die niet voor de kinderen zorgde, een jongen en een meisje... hertrouwd en toen nog een dochter gekregen. De ene dochter is nu rond de 90 en bijzonder kras, geeft iedere dinsdag nog een rondleiding in een museum en maakt in haar vrije uurtjes prachtige quilts...haar man leeft nog. De andere dochter is bijna 80, en ook nog erg kwiek, ze is sinds 2 jaar weduwe. Hun broer overleed in 1982. Hij is de vader van het meisje waar ik als tiener mee correspondeerde..dat meisje is nu over de 60, net als ik. Toen haar dochter 17 was is die hier 4 maanden geweest. Raar idee, wat ons bindt is die ene vrouw, die maar 31 jaar is geworden...

De man die me de foto stuurde is een achterkleinzoon van Harm Berend Grimmius en Etjen Tjakkes.
Zoon van devrouw van bijna 90. Hij was of is misschien nog wel chirurg, heeft 9 broers en zussen die over heel Amerika verspreid wonen...
 

teleurstelling....

Een teleurstelling verwerken kan lastig zijn. Het kan je een uitzichtloos gevoel geven…..

In elke fase van je leven krijg je er mee te maken. In je vroegste jeugd al, als je niet dat cadeautje van Sinterklaas krijgt wat je zo graag wilde. Als je moeder even geen tijd heeft om een spelletje te doen. Als je groter bent, op school als je niet dat cijfer haalt waar je op gerekend had. Als tiener verliefd, en de liefde wordt niet beantwoord. Teleurstellingen waar je nu om kunt lachen, maar die je toen behoorlijk van je stuk brachten.

Als je ouder wordt heb je kleine en grote teurstellingen…kleine teleurstellingen zoals een dineetje dat niet door gaat, een vriendin die zo maar een afspraak afzegt, de vakantie verloopt anders dan gepland, dat is iets wat even een schaduw over je leven kan werpen, maar als je grote liefde je verlaat: dat kan je zo aangrijpen dat het verlammend werkt. Of je raakt je werk kwijt, of je gaat failliet. Dat kan je tijden maken tot een compleet ander mens. Je voelt je machteloos, en vindt het leven misschien wel een tijdlang uitzichtloos. Want je had een bepaalde verwachting en die is niet uitgekomen.

Natuurlijk moet je positief in het leven staan, het is fijn om je ergens op te verheugen, maar je moet wel zo ver komen dat de realiteit wel eens anders uit kan pakken. En je verwachtingen nooit te hoog spannen, want in dat geval komt de klap wel heel hard aan.

Het leven gaat bijna nooit zo zoals men dat voor zichzelf uitstippelt, maar de teleurstellingen zijn er nooit voor niets. Je leert er van, tenminste  als je er niet in blijft hangen.

Teleurstelling heeft altijd te maken met verlangen, en je wilt dat dit verlangen vervuld wordt. Maar helaas dit heb je niet zelf in de hand, en omdat je weer eens je verlangen te hoog gesteld hebt onderga je weer een teleurstelling, die weer pijnlijk is. In het Boeddhisme zegt men dat verlangen de oorzaak is van leed.  Wie teveel uitgaat van zijn verlangens, en daarin een positief resultaat verwacht krijgt harde klappen.

Mijn ervaring is dat wanneer je de klap incasseert, en inziet dat het doel dat je voor ogen had niet te bereiken is, pijnlijk is maar dat je realistisch moet zijn, het zat er niet in…accepteer de teleurstelling, en wacht op het posieve wat er na komt. We weten toch allemaal dat er meerdere grote liefdes in het leven zijn? Dqt het niet doorgaan van het dineetje vervelend was maar dat je heus nog wel weer eens uit eten gaat?  Dat  een faillissement heel erg is, maar dat je niet van honger zult sterven? 

Het mooie van ouder worden is, is dat je steeds minder teleurstellingen krijgt, omdat je geleerd hebt om er mee om te gaan. De reden daarvan is dat je nu heel andere dingen belangrijk vindt dan toen je jong was. O ja, je kan nog  steeds gekwetst worden, daar ben je mens voor, maar door je ervaring weet je ook dat het zo kan gaan. En dat iedere situatie  je een kans geeft voor ontwikkeling en inzicht. Die Boeddhisten denken zo slecht nog niet.

wat leefden ze eenvoudig toen

Wij die geboren zijn in de jaren na de oorlog, tijdens  of er voor hebben toch duidelijk wel een heel andere jeugd  gehad  dan de jeugd van nu….

Mijn oma’s zijn geboren in 1893  en  1896.  De eerste, ik noem haar maar even oma Antje, vertelde me 4 dagen voor haar overlijden hele verhalen. Haar moeder was gestorven toen ze vier jaar oud was, en dat ze zich haar moeder nog zo voor de geest kon halen….ze  had 3 broers en twee zusjes en vader hertrouwde met een vrouw die ook 4 of 5 kinderen had, deze vrouw kreeg er nog een reeks kinderen bij. Mijn overgrootvader had 19 kinderen verwekt. Dus je begrijpt mijn oma die net als haar broers en zussen  het heel slecht had wist helemaal niet wat een jeugd was… op haar 16^e heeft ze in overleg  met mijn grootvader besloten  te “moeten” trouwen.  Ze zijn 70 jaar getrouwd geweest

De andere oma, Lukina verelde me ooit, dat ze een strenge heerszuchtige vader had…plezier bestond er niet… de man was een fanatiek geloofsverkondiger die ook nog eens zelf mensen ging dopen in de Westerwoldse A.. Niks dansen en plezier maken zoals ze zo graag wilde…op haar 18^e is ze gedwongen  te trouwen met een oud-koloniaal  die vreselijk dronk. Later heb ik gehoord dat mijn overgrootvader ook drankzuchtig was, en ook dat hij een kind verwekte bij een van zijn dochters…ik durf er niet aan te denken wat voor jeugd mijn oma gehad heeft.

Beide families waren allesbehalve rijk, dus iets van een pop of wat dan ook voor speelgoed zullen ze nooit gehad hebben…

Oma Lukina  nam na 4 a 5 jaar een moedig besluit: ze is gaan scheiden…wat dat in die tijd betekende laat zich raden…ze had geen kinderen en daarom besloot ze dit te doen,  in het zelfde jaar is ze met mijn opa getrouwd en heeft net als oma Antje  7 kinderen (in leven) gebaard.

De jeugd van hun kinderen zag er al weer anders uit…armoedig ja!  Zeker die van mijn vaders kant. Maar daar werd gelezen, voorgedragen  en onderling gespeeld. Hun jeugd speelde zich voor een deel in de oorlogstijd  af. Mijn vader was 16 toen de oorlog uitbrak, moest zich melden op een gegeven moment voor de arbeitseinsatz,  dat werd vluchten, gepakt worden  en anderhalf jaar gevangen zitten op het eiland Borkum.  Zijn oudste zus heeft gedurende 4 jaren omdat ze TBC  had haar leven door gebracht in een tentje. Dit gezin heeft honger en kou gekend. Opa werkte op een fabriek maar het geld was geen vetpot.

Oma Antje  vertelde dat ze nooit echte armoe gekend heeft in haar leven, dus ik ga er vanuit dat ze de oorlog doorgerold zijn zonder  echte problemen. Maar echte luxe hebben ze ook niet gekend.  Ze vertelde (Nieuwjaarsdag 1987) dat ze kort daarvoor aan een van haar zoons gevraagd had: Wat vind jij nou van je jeugd? Ik heb het idee dat jullie te kort gekomen zijn, als ik nu naar de kleinkinderen kijk zie ik dat ze met 3 jaar een fiets met zijwieltjes hebben, met 6 jaar een gewoon fietsje. Als ze naar de middelbare school gaan een nieuwe grotemensen fiets,  met 16 jaar een brommer en er zijn al verschillende die met 18/ 19 jaar een auto hebben…Het antwoord  van mijn oom was. .Ach moeder, materiële zaken hadden we niet, maar het zijn zulke dierbare herinneringen, in de zomer bonen punten, emmers vol en ondertussen met elkaar zingen”  de saamhorigheid van toen daar weegt toch niks tegenop?

Mijn oma Lukina is voor het eerst buiten de provinciegrens geweest in 1953. Haar zoon was om het leven gekomen in Brabant, samen met mijn opa en mijn vader hebben ze hem begraven…alles betaald door de kerk, wat natuurlijk wel terugbetaald  moest worden. Mijn oma Antje kwam pas in de 60er jaren zover, doordat mijn ouders  in het westen gingen wonen. Deze generatie heeft de wereld nog gekend zonder auto’s, vliegtuigen en het openbaar vervoer pas toen ze al lang en breed volwassen waren.  Ze wisten van het bestaan van treinen, maar  er was geen geld en ook geen noodzaak voor om er mee te reizen. Auto’s waren er al rond 1900, maar dan alleen bij de zeer rijken zoals textielbaronnen…in het Noorden en zeker op de dorpen duurde het nog veel langer voor er een auto verscheen.

Misschien dat ze voor de oorlog  wel eens familie bezochten met de tram… of met de Snikke, bootverbinding bv in de Pekela’s.  Hun kinderen hadden veelal fietsen (na de oorlog) tweede of veel meer handsjes  In hun vroege jeugd amuseerden ze zich met slootje springen, bokje springen hinkelen  en de natuur verkennen.  Verder waren ze lid van de jongens en meisjesvereniging. Vandaaruit werd natuurlijk ook van alles georganiseerd.

Deze jeugd liep of fietste naar leeftijdsgenoten, schoolkameraadjes. Hier in  de provincie Groningen liep je gewoon door de achterdeur naar binnen, en daar was de warmte van een kopje thee met  misschien een meelkoekje, meeeten mocht bijna altijd…en deze  mensen hebben Nederland weer opgebouwd  met de generatie die na hun komt…Ze hebben genoten van de nieuwigheden, genoten van hun het eigen autootje wat ze eindelijk konden kopen..van eerst de radio en toen de TV…en nu, diegenen  van toen, als ze nog leven genieten van hun kleinkinderen…met hun Nintendo, Playstation, I pod en I pads….Maar ook zich afvragend: waar zijn de spelende kinderen, de kinderen die speelden met tollen, ballen,  badmintonrackets, zaklopen en koekhappen…