Posts
Documentaire In de Takhar-gevangenis in Afghanistan zitten vijfhonderd mannelijke gedetineerden tegenover zo'n veertig vrouwelijke een straf uit. We volgen de lotgevallen van de vrouwen Sara, Nadjibeh en Sima.
Bij scheiden is er nooit een winnende partij. Het geeft alleen maar verliezers. In Nederland loopt 1op de 3 huwelijken uit op een echtscheiding.
Sinds ca 1971 kan men in Nederland scheiden op grond van duurzame ontwrichting.
Voordien was het alleen mogelijk op grond van overspel, wat dan ook nog bewezen moest worden of wanneer 1 van de partners onder curatele gesteld was, of wanneer er een gevangenisstraf uitgesproken was van meer dan 4 jaar.
Sinds 2011 kan er nu ook in Malta gescheiden worden. Alleen in Vaticaanstad is dit in Europa nog onmogelijk.
Vandaag een (oude) documentaire gezien over een gevangenis in Afghanistan. Er zaten 500 mannen en 40 vrouwen gevangen. De vrouwen zonder uitzondering bij hun ouders of bij hun man weggelopen. Hun straffen variëren van 3 tot 16 jaar. Er worden 3 vrouwen specifiek gevolgd. Sarah die verliefd werd op Jawid. Ze liep met hem weg om te trouwen in het vrouwenhuis. Maar voor het zo ver was werden ze samen opgepakt en in dezelfde gevangenis geplaatst. Ze hebben contact via briefjes. Namibah is zwanger als ze van haar man wegloopt omdat ze zwaar mishandeld wordt. In de eerste beelden is haar kindje 2 maanden oud. Ze heeft verder geen familie. En dus ook geen geld…ze kan haar kind niet voeden. Uiteindelijk verkoopt ze het kind en wordt zwaar depressief De derde vrouw is nog een jong ding, haar man heeft meerdere vrouwen en slaat ze allemaal. Ook de kinderen worden geslagen, eentje is zelfs doodgeslagen. Ze vraagt haar stiefzoon om haar naar haar vader te brengen en daar is ze niet welkom, dus huurt de stiefzoon een huis en daar worden ze gearresteerd. De man zoekt haar wel op in de gevangenis, soms is hij mierzoet maar andere keren wordt ze geslagen. Alle 3 de vrouwen zijn het erover eens dat het in de gevangenis beter is dan thuis. Hoewel Sarah er heilig in geloofd dat ze als haar straf erop zit ze dan zal trouwen met haar grote liefde.
40 vrouwen, ze hebben het zolang ze bezoek krijgen het niet slecht in de gevangenis. Het bezoek zorgt voor geld. Er krioelen talloze kinderen rond, want velen zijn zwanger als ze er komen. Ze zien op tegen de tijd dat ze vrijgelaten worden, want er is altijd de kans dat ze alsnog vermoord worden door hun echtgenoten, en zo niet dan staat ze een leven te wachten van mishandelingen. De vader van vorengenoemde stiefzoon zegt openlijk in de uitzending, waar de persoon in kwestie bij is dat zo gauw deze vrij is door hen omgebracht worden. De aflevering eindigt met Sarah die vrijgelaten wordt, gelijk met haar grote liefde. Even van te voren zegt ze dat ze bang is dat haar broers haar zullen vermoorden. Want ze heeft de familie te schande gemaakt. En dan staat ze tegenover haar vriend die afgehaald wordt door familie, en die zich zonder een woord omdraait en uiteindelijk onder druk van zijn familie met een ander trouwt. Zij komt terecht in een vrouwenhuis.
Terwijl ik dat alles bekijk word ik vervuld met ontzetting. Er zitten vrouwen die al op hun tiende getrouwd zijn. Vaak met oudere mannen die al een paar vrouwen hebben. Scheiden is er voor die vrouwen niet bij. Als hun man dat wil kan dat zonder meer, andersom is niet onmogelijk maar niet te doen. Want altijd zal ze bang zijn voor eerwraak.
Zie hier het gekopieerde verhaal over Yasmin.
KABOEL
29 december 2011
Activisten luiden de noodklok over het feit dat vrouwenrechten in Afghanistan nog steeds ernstig geschonden worden. "Onze belangrijkste zorg is voorkomen dat we weer teruggaan naar de situatie van 15 jaar geleden", zegt Huma Safi van de organisatie Women for Afghan Women.
Yasmin is maar één geval. Hoewel de wettelijke huwbare leeftijd in Afghanistan 16 jaar is, was ze nog maar 8 toen haar familie, afkomstig uit een afgelegen gebied in de provincie Nangarhar, haar uithuwelijkte aan een 60-jarige man. Na vier ongelukkige jaren, vluchtte ze met een andere man waar ze verliefd op was.
Toen het stel gearresteerd werd, was Yasmin zwanger. Na de bevalling in de gevangenis werd ze vrijgelaten. Ze woont nu in een opvanghuis in Kaboel, bang dat haar familie en haar eerste man, nu 70 jaar oud, haar uit eerwraak zullen vermoorden.
Heel bizar…Gelukkig komt dat hier niet voor. Maar huwelijken met gewelddadigheid wel, en dan vraag ik me af is scheiden dan lijden of is het bevrijden? Het kan voor een kind nooit goed zijn om met geweld groot te worden. En ook niet met geestelijke intimidatie. Tegenwoordig wordt er veelal gescheiden door mensen na hun 40e. Aldus het CBS. Vaak gelegen in het feit dat de kinderen dan volwassen zijn. Ook werd er de laatste paar jaar klaarblijkelijk vaak gewacht omdat men bang was voor de financiële consequenties. Hoge hypotheken, weinig kans om het huis kwijt te raken. Om uiteindelijk als de situatie te ernstige vormen aanneemt toch maar uit elkaar te gaan.
Hoe dan ook laten we maar blij zijn dat we in een geciviliseerd land wonen waar onze dochters in ieder geval niet uitgehuwelijkt worden.
Doet scheiden lijden of is het een vorm van bevrijden?
Bij scheiden is er nooit een winnende partij. Het geeft alleen maar verliezers. In Nederland loopt 1op de 3 huwelijken uit op een echtscheiding.
Sinds ca 1971 kan men in Nederland scheiden op grond van duurzame ontwrichting.
Voordien was het alleen mogelijk op grond van overspel, wat dan ook nog bewezen moest worden of wanneer 1 van de partners onder curatele gesteld was, of wanneer er een gevangenisstraf uitgesproken was van meer dan 4 jaar.
Sinds 2011 kan er nu ook in Malta gescheiden worden. Alleen in Vaticaanstad is dit in Europa nog onmogelijk.
Vandaag een (oude) documentaire gezien over een gevangenis in Afghanistan. Er zaten 500 mannen en 40 vrouwen gevangen. De vrouwen zonder uitzondering bij hun ouders of bij hun man weggelopen. Hun straffen variëren van 3 tot 16 jaar. Er worden 3 vrouwen specifiek gevolgd. Sarah die verliefd werd op Jawid. Ze liep met hem weg om te trouwen in het vrouwenhuis. Maar voor het zo ver was werden ze samen opgepakt en in dezelfde gevangenis geplaatst. Ze hebben contact via briefjes. Namibah is zwanger als ze van haar man wegloopt omdat ze zwaar mishandeld wordt. In de eerste beelden is haar kindje 2 maanden oud. Ze heeft verder geen familie. En dus ook geen geld…ze kan haar kind niet voeden. Uiteindelijk verkoopt ze het kind en wordt zwaar depressief De derde vrouw is nog een jong ding, haar man heeft meerdere vrouwen en slaat ze allemaal. Ook de kinderen worden geslagen, eentje is zelfs doodgeslagen. Ze vraagt haar stiefzoon om haar naar haar vader te brengen en daar is ze niet welkom, dus huurt de stiefzoon een huis en daar worden ze gearresteerd. De man zoekt haar wel op in de gevangenis, soms is hij mierzoet maar andere keren wordt ze geslagen. Alle 3 de vrouwen zijn het erover eens dat het in de gevangenis beter is dan thuis. Hoewel Sarah er heilig in geloofd dat ze als haar straf erop zit ze dan zal trouwen met haar grote liefde.
40 vrouwen, ze hebben het zolang ze bezoek krijgen het niet slecht in de gevangenis. Het bezoek zorgt voor geld. Er krioelen talloze kinderen rond, want velen zijn zwanger als ze er komen. Ze zien op tegen de tijd dat ze vrijgelaten worden, want er is altijd de kans dat ze alsnog vermoord worden door hun echtgenoten, en zo niet dan staat ze een leven te wachten van mishandelingen. De vader van vorengenoemde stiefzoon zegt openlijk in de uitzending, waar de persoon in kwestie bij is dat zo gauw deze vrij is door hen omgebracht worden. De aflevering eindigt met Sarah die vrijgelaten wordt, gelijk met haar grote liefde. Even van te voren zegt ze dat ze bang is dat haar broers haar zullen vermoorden. Want ze heeft de familie te schande gemaakt. En dan staat ze tegenover haar vriend die afgehaald wordt door familie, en die zich zonder een woord omdraait en uiteindelijk onder druk van zijn familie met een ander trouwt. Zij komt terecht in een vrouwenhuis.
Terwijl ik dat alles bekijk word ik vervuld met ontzetting. Er zitten vrouwen die al op hun tiende getrouwd zijn. Vaak met oudere mannen die al een paar vrouwen hebben. Scheiden is er voor die vrouwen niet bij. Als hun man dat wil kan dat zonder meer, andersom is niet onmogelijk maar niet te doen. Want altijd zal ze bang zijn voor eerwraak.
Zie hier het gekopieerde verhaal over Yasmin.
KABOEL
29 december 2011
Activisten luiden de noodklok over het feit dat vrouwenrechten in Afghanistan nog steeds ernstig geschonden worden. "Onze belangrijkste zorg is voorkomen dat we weer teruggaan naar de situatie van 15 jaar geleden", zegt Huma Safi van de organisatie Women for Afghan Women.
Yasmin is maar één geval. Hoewel de wettelijke huwbare leeftijd in Afghanistan 16 jaar is, was ze nog maar 8 toen haar familie, afkomstig uit een afgelegen gebied in de provincie Nangarhar, haar uithuwelijkte aan een 60-jarige man. Na vier ongelukkige jaren, vluchtte ze met een andere man waar ze verliefd op was.
Toen het stel gearresteerd werd, was Yasmin zwanger. Na de bevalling in de gevangenis werd ze vrijgelaten. Ze woont nu in een opvanghuis in Kaboel, bang dat haar familie en haar eerste man, nu 70 jaar oud, haar uit eerwraak zullen vermoorden.
Heel bizar…Gelukkig komt dat hier niet voor. Maar huwelijken met gewelddadigheid wel, en dan vraag ik me af is scheiden dan lijden of is het bevrijden? Het kan voor een kind nooit goed zijn om met geweld groot te worden. En ook niet met geestelijke intimidatie. Tegenwoordig wordt er veelal gescheiden door mensen na hun 40e. Aldus het CBS. Vaak gelegen in het feit dat de kinderen dan volwassen zijn. Ook werd er de laatste paar jaar klaarblijkelijk vaak gewacht omdat men bang was voor de financiële consequenties. Hoge hypotheken, weinig kans om het huis kwijt te raken. Om uiteindelijk als de situatie te ernstige vormen aanneemt toch maar uit elkaar te gaan.
Hoe dan ook laten we maar blij zijn dat we in een geciviliseerd land wonen waar onze dochters in ieder geval niet uitgehuwelijkt worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten