spreuken

zomaar wat spreuken....

herfst en leven

Even gekeken op WIKIPEDIA, en ja het staat te gebeuren, ook al hebben we lekkere zonnige dagen achter de rug. Vanwege een aantal prive dingen en natuurlijk de "drukke"zomer kwam er weinig van het bloggen. maar hier ben ik dan weer eens.

De herfst loopt (ten noorden van de evenaar) bij conventie van 21 september t/m 21 december. Het astronomisch bepaalde begin van de herfst is de herfstnachtevening en is tot nu toe nog nooit op 21 september gevallen, maar altijd rond 23 september (op het noordelijk halfrond en rond 20 maart op het zuidelijk halfrond). De zon gaat dan door het herfstpunt en de dag en de nacht zijn nagenoeg even lang. De herfst eindigt rond 22 december (op het noordelijk halfrond en rond 21 juni op het zuidelijk halfrond) met de winterzonnewende.

De lente is mijn favoriete seizoen. Alles weer opnieuw in groei en bloei. Toch is de herfst prachtig  
met al zijn kleuren.


Van zo een uitzicht kan ik sprakeloos genieten.

Wat weten we eigenlijk over de herfst
De Germaanse wortel harbista werd in het Oudhoogduits herbist, in het Middelhoogduits herbest en in het Middelnederlands hervest. Ook het Engelse woord harvest ("oogst") is verwant met onze naam voor dit seizoen.


Aanvangstijdstippen van de astronomische herfst op het noordelijk halfrond:

2013 22 september 22:44 2017 22 september 22:02

2014 23 september 04:29 2018 23 september 03:54

2015 23 september 10:20 2019 23 september 09:50

2016 22 september 16:21 2020 22 september 15:30

Meteorologisch begint de herfst echter al op 1 september.

Het is een moeilijk woord om op te rijmen.Het is wel eens geprobeerd, maar het klopte nooit Een onderzoek heeft uitgewezen dat mensen die in de herfst geboren worden gemiddeld 6 maanden langer leven dan anderen, en dat schijnt dan weer verband te houden met de zon en voeding van zwangere vrouwen in de zomer.

Ondanks het mooie weer van de laatste tijd heeft de herfst zich dit jaar vroeg aangekondigd. Dit dankzij de koude augustusmaand. Wandelaars in bv Tilburg hebben al last van knisperende eikels en beukenoten onder hun voeten.
Lindebomen zijn al volop van kleur verschoten, veel esdoorns hebben hun kenmerkende rode herfstkleuren en ook eiken, beuken, paardenkastanjes en berken beginnen te verkleuren. Normaal gesproken vormt dat herfstpalet zich pas vanaf eind september.

Zowel uit waarnemingen als uit satellietbeelden blijkt dat Nederlandse bossen nu significant minder groen zijn dan vorig jaar rond deze tijd: 8 procent om precies te zijn.

Alles is heimwee, zegt Toon Hermans in zijn Herfstgedicht. Straks als de regen en storm ons deel weer is zullen we heimwee hebben naar die mooie zomerdagen, de bloesem van de pruimenboom, de bloeiende magnolia, naar alles wat groeide en bloeide om ons heen. En die gedachte doet me denken aan de vergelijking "seizoenen van het leven". In deze herfst, (ik heb trouwens altijd gedacht dat ik in de winter geboren ben) zal ik 62 worden. En ja, ik kijk soms met heimwee terug naar de lente van het leven. Niet dat dat nou de allergelukkigste deel was, maar het had toch wel iets. Het spelen op straat, het schoolleven, de eerste verliefdheden. De Trouwdag met alles erop en eraan. En het krijgen van kinderen. Zoals Toon Hermans het stelt zou je ook heimwee naar later kunnen hebben. Ik zie dat niet zo. Elk seizoen heeft zijn bekoringen, heeft de eigen dingen om van te genieten. Maar net zoals ik niet uitzie naar de winter met zijn kou en onaangenaamheden, zo zie ik ook niet uit naar de winter van het leven...dan ben je toch wel echt aan het afbouwen denk ik. In tegenstelling tot de weer seizoenen kun je niet rekenen op een nieuwe lente. Het gaat ophouden. Laten we hopen dat dat een lange winter gaat worden. 

doet scheiden lijden?

Documentaire In de Takhar-gevangenis in Afghanistan zitten vijfhonderd mannelijke gedetineerden tegenover zo'n veertig vrouwelijke een straf uit. We volgen de lotgevallen van de vrouwen Sara, Nadjibeh en Sima.

Doet scheiden lijden of is het een vorm van bevrijden?

Bij scheiden is er nooit een winnende partij. Het geeft alleen maar verliezers. In Nederland loopt 1op de 3 huwelijken uit op een echtscheiding.


Sinds ca 1971 kan men in Nederland scheiden op grond van duurzame ontwrichting.


Voordien was het alleen mogelijk op grond van overspel, wat dan ook nog bewezen moest worden of wanneer 1 van de partners onder curatele gesteld was, of wanneer er een gevangenisstraf uitgesproken was van meer dan 4 jaar.


Sinds 2011 kan er nu ook in Malta gescheiden worden. Alleen in Vaticaanstad is dit in Europa nog onmogelijk.






Vandaag een (oude) documentaire gezien over een gevangenis in Afghanistan. Er zaten 500 mannen en 40 vrouwen gevangen. De vrouwen zonder uitzondering bij hun ouders of bij hun man weggelopen. Hun straffen variëren van 3 tot 16 jaar. Er worden 3 vrouwen specifiek gevolgd. Sarah die verliefd werd op Jawid. Ze liep met hem weg om te trouwen in het vrouwenhuis. Maar voor het zo ver was werden ze samen opgepakt en in dezelfde gevangenis geplaatst. Ze hebben contact via briefjes. Namibah is zwanger als ze van haar man wegloopt omdat ze zwaar mishandeld wordt. In de eerste beelden is haar kindje 2 maanden oud. Ze heeft verder geen familie. En dus ook geen geld…ze kan haar kind niet voeden. Uiteindelijk verkoopt ze het kind en wordt zwaar depressief De derde vrouw is nog een jong ding, haar man heeft meerdere vrouwen en slaat ze allemaal. Ook de kinderen worden geslagen, eentje is zelfs doodgeslagen. Ze vraagt haar stiefzoon om haar naar haar vader te brengen en daar is ze niet welkom, dus huurt de stiefzoon een huis en daar worden ze gearresteerd. De man zoekt haar wel op in de gevangenis, soms is hij mierzoet maar andere keren wordt ze geslagen. Alle 3 de vrouwen zijn het erover eens dat het in de gevangenis beter is dan thuis. Hoewel Sarah er heilig in geloofd dat ze als haar straf erop zit ze dan zal trouwen met haar grote liefde.


40 vrouwen, ze hebben het zolang ze bezoek krijgen het niet slecht in de gevangenis. Het bezoek zorgt voor geld. Er krioelen talloze kinderen rond, want velen zijn zwanger als ze er komen. Ze zien op tegen de tijd dat ze vrijgelaten worden, want er is altijd de kans dat ze alsnog vermoord worden door hun echtgenoten, en zo niet dan staat ze een leven te wachten van mishandelingen. De vader van vorengenoemde stiefzoon zegt openlijk in de uitzending, waar de persoon in kwestie bij is dat zo gauw deze vrij is door hen omgebracht worden. De aflevering eindigt met Sarah die vrijgelaten wordt, gelijk met haar grote liefde. Even van te voren zegt ze dat ze bang is dat haar broers haar zullen vermoorden. Want ze heeft de familie te schande gemaakt. En dan staat ze tegenover haar vriend die afgehaald wordt door familie, en die zich zonder een woord omdraait en uiteindelijk onder druk van zijn familie met een ander trouwt. Zij komt terecht in een vrouwenhuis.


Terwijl ik dat alles bekijk word ik vervuld met ontzetting. Er zitten vrouwen die al op hun tiende getrouwd zijn. Vaak met oudere mannen die al een paar vrouwen hebben. Scheiden is er voor die vrouwen niet bij. Als hun man dat wil kan dat zonder meer, andersom is niet onmogelijk maar niet te doen. Want altijd zal ze bang zijn voor eerwraak.


Zie hier het gekopieerde verhaal over Yasmin.

KABOEL
29 december 2011

Activisten luiden de noodklok over het feit dat vrouwenrechten in Afghanistan nog steeds ernstig geschonden worden. "Onze belangrijkste zorg is voorkomen dat we weer teruggaan naar de situatie van 15 jaar geleden", zegt Huma Safi van de organisatie Women for Afghan Women.
Yasmin is maar één geval. Hoewel de wettelijke huwbare leeftijd in Afghanistan 16 jaar is, was ze nog maar 8 toen haar familie, afkomstig uit een afgelegen gebied in de provincie Nangarhar, haar uithuwelijkte aan een 60-jarige man. Na vier ongelukkige jaren, vluchtte ze met een andere man waar ze verliefd op was.



Toen het stel gearresteerd werd, was Yasmin zwanger. Na de bevalling in de gevangenis werd ze vrijgelaten. Ze woont nu in een opvanghuis in Kaboel, bang dat haar familie en haar eerste man, nu 70 jaar oud, haar uit eerwraak zullen vermoorden.

Heel bizar…Gelukkig komt dat hier niet voor. Maar huwelijken met gewelddadigheid wel, en dan vraag ik me af is scheiden dan lijden of is het bevrijden? Het kan voor een kind nooit goed zijn om met geweld groot te worden. En ook niet met geestelijke intimidatie. Tegenwoordig wordt er veelal gescheiden door mensen na hun 40e. Aldus het CBS. Vaak gelegen in het feit dat de kinderen dan volwassen zijn. Ook werd er de laatste paar jaar klaarblijkelijk vaak gewacht omdat men bang was voor de financiële consequenties. Hoge hypotheken, weinig kans om het huis kwijt te raken. Om uiteindelijk als de situatie te ernstige vormen aanneemt toch maar uit elkaar te gaan.

Hoe dan ook laten we maar blij zijn dat we in een geciviliseerd land wonen waar onze dochters in ieder geval niet uitgehuwelijkt worden.

bibiche 16 jaar

Ik heb gisteren op programma gemist voor het eerst gekeken naar de uitzending van de Nederlands-Indië herdenking.

In het verleden veel boeken gelezen over de geïnterneerde vrouwen destijds.

Ooit vertelde iemand mij over zijn dochter die getrouwd was met de handschoen.

Hij legde uit dat zijn schoonzoon in Indië was en dat zijn dochter er later ook heen ging,

Eigenlijk is dit een huwelijk met een notariële volmacht. De man vroeg met verschuldigde eerbied aan koningin Wilhelmina toestemming. Wanneer deze afkwam in Indonesië werd de volmacht gereed gemaakt door een notaris en werd dan opgestuurd naar de Nederland. De man in kwestie machtigde dan iemand om in zijn plaats ja te zeggen

Van oudsher kwam deze vorm van trouwen voor bij adellijke families, een gezant werd gestuurd naar de toekomstige bruid en hij vertegenwoordigde de bruidegom in spe. De handschoen werd dan op het altaar neergelegd als teken van instemming van de bruidegom.


Hoewel er minder gebruik van gemaakt wordt is het in Nederland nog steeds mogelijk om op deze manier te trouwen.
De reden daarvoor kan zijn:
Een van de partners kan niet aanwezig zijn door een verblijf in de gevangenis
Er is sprake van een ernstige ziekte
Er is sprake van iemand die niet kan reizen en die dat ook nooit meer zal kunnen.
De Minister van Justitie dient hiervoor toestemming te geven

Het echtpaar de Ridder van Rappard-Lagerweij is teruggekomen uit Nederlands Indie. Van hun ervaringen weet ik niets. Ik was 16 toen ik het verhaal over hun trouwen met de handschoen hoorde, maar altijd moet ik aan hen denken als ik hoor over de kampen in Indië Toentertijd had ik als 16 jarige natuurlijk heel andere interesses.

Vandaag hoorde ik het verhaal van een 16 jarige die sprak op de herdenkingsbijeenkomst van Nederlands- Indië.  Zij is het kleinkind van Bram en Yvonne Keuls.(de schrijfster) Ze vertelde over haar vrolijke opa. De opa die altijd vrolijke en spannende verhalen vertelde over de  bezettingstijd door de Japanners. De tijd die voor hem begon op 16 jarige leeftijd. En pas sinds kort weet ze dat er heel andere verhalen zijn. Haar opa vertelde nu de andere kant van het verhaal: De 16 jarige jongen die van zijn familie losgerukt werd. Ze vertelt niet over zijn ervaringen in de werkkampen, maar dit zou zijn verhaal kunnen zijn…

Al in de eerste maanden van de bezetting werden velen van mijn klasgenoten van mijn middelbare school in Soerabaja en ook ik zelf in een gevangenis ondergebracht. Daarna begon een zwerftocht door verschillende interneringskampen op Java. Elke ochtend om 5 uur liepen we het kamp uit voor transport naar de aan te leggen spoorlijn tussen Tjitjalenka en Madjalaya. Een traject van 15 kilometer. 28 km ten oosten van Bandoeng. Hieraan moesten duizenden geïnterneerden werken. Dagelijks in de brandende zon, geen schaduw om uit te rusten en veel te weinig drinkwater. Doodmoe, uitgehongerd en uitgedroogd kwamen we dan weer ’s avonds in het kamp aan.

Of dit verhaal: Ieder ochtend en avond de ellende van het appel. De jonge mannen moesten na het ochtendappel op de rijstvelden buiten het kamp werken. De anderen moesten voor zover ze dat konden in de keuken werken, schoonmaken, straatvegen, en gras knippen.Het eten was bijzonder slecht en weinig. Meestal een soep van ingewanden (Het vlees was voor de Japanners)met een handje rijst of een oebie, dit is een soort zoete aardappel. Het ontbijt bestond uit iets wat op broodjes leek. Gebakken met een soort stijfsel en wat meel. In het kamp bevonden zich wel 12000 mannen van wie velen zich in erbarmelijke omstandigheden bevonden. Het dodental was zeer hoog.

De appels verliepen zelden zonder afranselingen. Het zonder aanleiding in elkaar beuken van weerloze mensen was een geliefkoosd vermaak voor de Japanners. Wanneer iemand betrapt werd op smokkelen werd onmiddellijk bewusteloos geslagen. Daarna volgde er een collectieve straf. De mannen moesten met ontbloot bovenlijf tegenover elkaar gaan staan, en dan kwamen er zweepslagen die striemden tot bloedens toe over ruggen en benen. Daarna moesten de mannen elkaar met de kracht die men nog over had elkaar met de vuisten in het gezicht beuken. Deed men dit niet hard genoeg dan werd de zweep er weer over gehaald. Hierbij moest men met alle kracht die men nog had met de vuisten elkaar in het gezicht slaan. Sloeg men niet hard genoeg, zwiepte de zweep weer over de blote ruggen.

Er zijn veel van deze verhalen. De opa van het meisje was 16, zijn broer 18.Jonge mannen die in gelukkige omstandigheden leefden, jongemannen die naar Nederland zouden gaan om te studeren, maar die jarenlang verstoken bleven van onderwijs.

Het meisje van 16 is dankbaar. Dankbaar dat zij in Nederland leeft, dat ze de mogelijkheden heeft om te studeren. Ze vindt het erg dat er tot op vandaag t nog steeds mensen van haar leeftijd zijn die door oorlogsgeweld behalve alle gruwelen die ze moeten doorstaan ook niet in staat zijn om te leren. Terwijl ze zelf als 16 jarige alle kansen krijgt, dat ze daar alle tijd voor heeft. terwijl de jongens van toen, nadat ze in Nederland terug waren wel de kans kregen om de HBS te doen, maar dat dat in 2 jaar tijd moest. 10 uur per dag naar school, en ’s avonds studeren tot diep in de nacht. Dat zij als het eens een keertje niet zo goed gaat extra hulp krijgt, En dat er anno nu Afrika, Afghanistan enz enz, er zovelen zijn die alleen maar oorlog kennen. Het meisje is 16, haar opa is 80 voor altijd verbonden, mede door haar toespraak op de Nederlands-Indië herdenking.

 En zo werkt het door...

1. Mijn vader heeft in een Japans concentratiekamp gezeten in Indonesie. Dat betekent dat ik de 2e generatie van oorlogslachtoffers ben. Mijn vader heeft er een verschrikkelijk trauma aan overgehouden. Dit heeft altijd een enorme druk gelegd op mijn moeder en mij. Nu is mijn vader de afgelopen weken teruggegaan naar de plekken waar het allemaal gebeurd is. Onherroepelijk komt er bij mij nu ook een gevoel van woede en verdriet naar boven.
   Op 4 mei 2007 las staatssecretaris Bussemaker een speech voor op de Dam. Die plaats ik hier graag omdat deze speech voor mij alles zegt.
   
   
   
   
   De oorlog begon voor mijn vader op 8 december 1941.
   
   Die dag verklaarde Nederland Japan de oorlog.
   
   De oorlog begon voor mijn vader met de dood van mijn oma in het concentratiekamp.
   
   Hij bleef achter in Nederlands Indië.
   
   In diverse gevangenkampen.
   
   Hij werd vernederd en gestraft.
   
   Geslagen.
   
   Mijn vader overleefde de oorlog.
   
   Maar de oorlog ging niet voorbij.
   
   Herinneringen zijn onverbiddelijk.
   
   De oorlog begon voor mij toen ik 25 was.
   
   Mijn vader ging naar Indonesië.
   
   Hij zag de plaatsen van zijn jeugd.
   
   Waar hij urenlang in de brandende zon stond. ‘Voor straf’.
   
   Waar hij werd geslagen.
   
   Vernederd.
   
   Als jongetje van drie.
   
   Ik kende geen oorlog.
   
   Maar de oorlog leeft ook in mij.
   
   De echo’s klinken in míjn hoofd.
   
   De oorlog begint elke dag opnieuw.
   
   Voor mensen die betrokken raken bij een nieuwe oorlog.
   
   Voor jonge vrouwen en mannen die op vredesmissie gaan.
   
   Voor hun ouders.
   
   Geliefden.
   
   Kinderen.
   
   Broers en zussen en andere familie.
   
   Voor hun vrienden en dierbaren.
   
   Voor de goede verstaander.
   
   We staan stil bij de verschrikkingen van oorlog. En de wreedheid.
   
   We staan stil bij wat mensen andere mensen aandoen.
   
   Onverdraagzaamheid.
   
   Onverschilligheid.
   
   Onbegrip.
   
   Dat ligt niet achter ons.
   
   Maar is van alle tijden.
   
   Ook als er geen oorlog is.

2 oorlogsherinneringen.

1. Hij was 22 jaar, en het is juni 1943 als hij en zijn vrouw en schoonfamilie op transport gezet worden vanuit Westerbork. 3006 mensen in 50 veewagens. Het 14e transport van het 19 die het uiteindelijk zouden worden. 72 uur aaneengesloten opeengepakt als sardientjes in een blik.

Mijnheer Schelvis, nu 92 jaar oud vertelde in een programma: 72 uur zonder eten en heel weinig water komen we dan aan in Sobibor, Arbeidsjude halen de aangekomenen uit de trein, en het moet vlug. Mannen en vrouwen worden gescheiden, en voor ik het weet is mijn lieve vrouw verdwenen, ik zag haar nog in een glimp, wilde iets roepen maar dat mocht niet. Ik heb haar nooit meer gezien.

7 kampen gezien en beleefd, werd hij bevrijd door het Franse Leger op 8 april 1945.

Later bleek dat er van de 3006 personen van het 14^e  transport er maar1overlevende was,en dat was Julius Schelvis. In totaal zijn er vanuit Westerbork 24313 Joden naar vervoerd. Er zijn er maar 18 van teruggekomen.  Demjanjuk was hier de verantwoordelijke en de heer Schelvis trad op medeaanklager bij het proces tegen hem. Schelvis heeft zich zelf ten doel gesteld  dat zolang hij kan te blijven vertellen wat het Nationaal Socialisme aangericht heeft.

    2. Ik haat mijn vader….

    Hij was een jongetje van 6 jaar.. het is 16 oktober 1946. En zijn vader wordt opgehangen…

Deze week zag ik hem in een documentaire. Ook waren er intervieuws met familieleden van andere bekende oorlog misdadigers…deze familieleden hebben hun beruchte familieleden nooit gekend, maar wel de last gedragen van de familienaam,en het weten van de misdaden van hun

Oom, opa, neef of vader…en zelfs oma, tante enzovoort. En van de ontkenningen van diverse famileden…De vrouwen van de opgehangen oorlogsmisdadigers zijn blijven ontkennen dat er misstanden  waren, en ook diverse kinderen van hen deden alles af als leugens. Er zijn eigenlijk maar 2 zonen van hen die hun vader veroordelen om wat ze gedaan hebben en dat zijn Niklas Frank en de zoon van Martin Bormann. Martin Bormann maakt echter verschil tussen de misdadiger Bormann en de liefdevolle vader Bormann. Hij zal zijn vader en ook de oorlog beter gekend hebben want hij was 9 jaar ouder.

Niklas Franz, een oude man, voormalig journalist bij “”Stern”in Duitsland heeft zijn vader nog wel gekend. Hij vertelde dat zijn moeder in het bont gestoken in een Mercedes boodschappen ging doen en dat zijn vader hem mee nam naar het kamp. De joden werden op wilde ezels gezet,om er vervolgens  tot grote hilariteit van de omstanders eraf te vallen,en weer en weer. Hij was een klein jongetje en vond het tot zijn schaamte(nu) leuk om te zien…

Hij schreef het boek: Ik haat mijn vader. Hij vertelt op scholen en in zalen hoe hij als”Hitler kind’’ de eerste7 jaar van zijn leven  doorbracht als een prinsje in Polen.

Hij heeft zich vanaf zijn vroege volwassenheid verdiept in de geschiedenis verdiept in het verleden van zijn vader en dit heeft geleid tot een hele diepe haat. Dit resulteerde in zijn boek die als Nederlandse titel heeft: ik haat mijn vader. Het boek kwam uit en choqueerde de Duitse bevolking. Het is dan 1987, en men vond dat men hoe dan ook volgens het Bijbelse gebod zijn ouders moet eren. Frank schreef oa hoe hij op 16 oktober (sterfdatum van zijn vader) wel eens masturbeerde boven een foto van zijn vader en moordfantasieën had hoe hij zijn vader zou ombrengen als deze nog geleefd had.

Hans Frank was na de machtsovername van Hitler in1933 minister van justitie in Beieren. In 1939, na de Duitse verovering van Polen, werd Frank aangesteld als gouverneur-generaal van het inmiddels bezette Polen. In die functie was hij verantwoordelijk voor de onderdrukking van en de moord op miljoenen Polen. Hij was ook degene die de PoolseJoden naar getto's deporteerde. Hij werd 'de slachter van Polen' genoemd.

Hij was getrouwd met Brigitte Herbst. Zij had de reputatie een meer dominante persoonlijkheid te hebben dan haar man. In 1939 noemde zij zichzelf 'een koningin van Polen' ('Königin von Polen'). Zij kregen 5 kinderen.

Sigrid Frank (geboren op 13 maart 1927, München)

Trouwde in 1945 en ontkent de joden vernietiging. Ze vertrekt met haar man naar Zuid-Afrika en sympathiseerde met het apartheidsregiem

Norman Frank (geboren op 3 juni 1928, München)Was het eens met Niklas Frank,maar trad nooit in de openbaarheid, maar wilde geen kinderen vanwege de genen

Brigitte Frank (geboren op 13 januari 1935 München)

Heeft altijd gezegd dat ze net als haar vader niet ouder wilde worden als 46 jaar, officieel overleden aan kanker, maar Niklas vertelde dat ze zelfmoord pleegde

Michael Frank (geboren op 15 februari 1937, München)\ rechts-extreem, en schreef ingezonden brieven om zijn broer als leugenaar te bestempelen.

Niklas Frank (geboren op 9 maart 1939, München) getrouwd en heeft 1 dochter

**foto bewerkt...origineel van het internet...indien copyright graag bericht zodat ik hem kan verwijderen

adhd enzo

Interessant programma gezien:

Hieronder een beschrijving en daaronder mijn idee hierover…





Etiketkinderen, vanavond te zien op Nederland 2.
30 jaar geleden waren er nauwelijks kinderen met etiketten in de klas. Historica Angela Crott onderzocht hoe opvoedboeken van de afgelopen eeuw het gedrag van jongens in de klas beschrijven in haar proefschrift: Van hoop des vaderlands naar ADHD’er. Volgens Crott werd gedrag dat we nu zien als afwijkend, vroeger gezien als normaal jongensgedrag: “Nu wordt het gedrag vooral op school gezien als lastig.”

Paul Helders is emeritus hoogleraar kinderfysiotherapie. Hij heeft jarenlang kinderen in zijn spreekkamer gezien van wie de ouders vermoeden dat er psychisch en lichamelijk iets mee is omdat ouders steeds meer het perfecte kind verwachten. Helders: “Er is zeker ADHD, er is zeker dyslexie, er is zeker DCD, asperger, you name it. It’s real, het is geen flauwekul. De vraag is of het er in die enorme omvang is.“ Emeritus professor Helders waarschuwt ervoor dat kinderen zich niet allemaal in hetzelfde tempo ontwikkelen en dat kinderen daar niet meer de tijd voor krijgen.

Directeur Herman Godlieb van basisschool ‘de Linde’ in Nieuwe Pekela zit al 38 jaar in het onderwijs. Volgens Godlieb is de overheid de afgelopen jaren meer eisen gaan stellen aan de toetsscores van scholen. Scholen en kinderen staan hierdoor onder druk waardoor meer kinderen gezien worden als probleem. “Vandaag de dag ligt er die massieve druk van er moet gepresteerd worden. Dus is er ook de druk vanuit school om dat heel goed te bekijken en extern onderzoek aan te vragen om precies te weten of wij er alles uit halen wat er in zit.” Uit het extern onderzoek volgt vaak een etiket.

Een van de mensen zegt op een gegeven moment: vroeger had je scholen met jongens en meisjes die hun eigen gedrag vertoonden en duidelijk andere interesses hadden. Jongens waren duidelijk veel luidruchtiger dan meisjes. En dat is natuurlijk waar. Op mijn kleuterschool speelden de meisjes in de poppenhoek, en jongens speelden met auto’s. De kleuterschool was de voorbereiding naar de “grote school” De nadruk lag nog op het spelen, en spelenderwijs werd er wat geleerd. Op de grote school leerde je lezen en schrijven en rekenen. En zo langzamerhand kwam er telkens wat bij. En over het algemeen konden kinderen dat tempo goed aan. In de lagere klassen had je juffen en in de hogere klassen had je meesters. Dat was denk ik niet geheel toevallig, want grotere jongens hadden wel de strakke hand van de meester nodig. Er was discipline en er werd van een kind verwacht dat hij oplette, en dan aan het eind van de zesde klas werd er beslist wat je verder ging doen. De uitblinkers naar de HBS als de ouders daar achter stonden en de doorsnee leerling naar de MULO, ook kon je als meisje kiezen voor de Huishoudschool, maar veelal werd dat gekozen door hen die wat minder goed leerden.Jongens konden ook kiezen voor de ambachtsschool, waar je dan een vak kon leren. Je had in die tijd natuurlijk wel eens een kind dat bleef zitten, en ook wel eens een leerling die het echt niet redde wat de schoolprestaties betrof, maar dat was een enkeling. En dat enkele drukke kind dat er in een klas zat werd wel in toom gehouden (al dan niet op de juiste manier). En een kind dat een tijdje niet mee kon komen kreeg bijles nadat de onderwijzers met de ouders onderzocht had waar de achterstand vandaan kon komen.



Uit dit programma bleek dat er nu soms 7 kinderen in 1 klas zitten met een bepaald syndroom.

Volgens de professor zijn al die afwijkingen” aanwezig, maar hij vraagt zich af in hoeverre het reëel is Net als een paar andere deskundigen denkt hij dat kinderen zich niet allemaal in het zelfde tempo ontwikkelen, dat ouders dan geadviseerd wordt om hun kind te laten onderzoeken. Vaak komen ze dan bij een bureau terecht dat ook gelijk de oplossing biedt, waardoor ze er natuurlijk aan verdienen. Het etiketje is dan geboren. Het blijkt dan heel vaak om kinderen te gaan, bv bij ADHD die thuis helemaal niet druk zijn. Volgens de directeur van de school in Nieuwe Pekela begint de druk al in de kleuterschool…er wordt daar zo veel verwacht van een kind. Ze worden getest, en dan blijkt een gedeelte onder de maat te zitten, ouders denken dan al snel dat het niet goed gaat met hun kind, soms omdat de leerkracht daar zo overtuigend over spreekt dat ze er maar al te graag iets aan willen doen, want hun kind kan toch niet onderdoen voor het gemiddelde kind? In mijn ogen kan het wel eens precies andersom zijn, het kind in kwestie is een heel normaal kind, maar door de druk en het gezeur eromheen gaat hij in de contramine..en voor je het weet zit hij/zij aan de Ritalin. Ja en dan krijg je vanzelf een rustig kind, een kind dat misschien wel gepest wordt vanwege zijn etiketje.





Scholen krijgen veel folders van bureaus die onderzoeken en therapieën aanbieden. Antoinette Schildkamp, directeur van basisschool ‘het Zeggelt’ in Enschede, wordt overspoeld met brochures: “De folders en mailtjes die ik wekelijks binnenkrijg, het is heel erg. Het maakt niet uit welke stoornis of welk probleem een kind heeft, voor ieder probleem is een therapeut te vinden.



ADHD of welk etiketje dan ook, is een medische kwestie. Ga in ’s hemelsnaam niet in zee met al die enge bureautjes, Ga het hele medische circuit af, doe desnoods een second opinion. Een moeder heeft in het algemeen een hele goede intuïtie waar het haar kind betreft. Is je kind druk, of is het juist dromerig? Het kan een tijdelijke kwestie zijn. Kijk uit met medicijnen, ze kunnen echt schade aanbrengen.



Het gebruik van geneesmiddelen bij ADHD stijgt onverminderd snel. In Nederland is het aantal recepten tussen 2002 en 2007 verdrievoudigd naar ruim 600.000. Maar ADHD-pillen zijn geen onschuldige snoepjes. Europa is bezig met een veiligheidsonderzoek.

De ADHD-epidemie rukt op. ADHD-pillen worden aan steeds jongere kinderen gegeven. Medicamenten als Ritalin en Concerta (met de actieve stof methylfenidaat) zijn stimulerende middelen die net zo op de hersenen inwerken als amfetamines en cocaïne.

De European Medicines Agency (EMEA) in Londen, de Europese tegenhanger van de Amerikaanse geneesmiddelenautoriteit Food and Drug Administration (FDA), onderzoekt de veiligheid van de in Europa goedgekeurde medicamenten die methylfenidaat bevatten. „De Europese Commissie heeft deze veiligheidsprocedure opgestart vanwege risico’s op hart- en vaatziekten en herseninfarcten”, zegt Monika Benstetter van EMEA.

In het voorjaar van 2007 drong de FDA er al bij de fabrikanten van ADHD-geneesmiddelen op aan in de patiëntenbijsluiters te wijzen op risico’s als hart- en vaatproblemen en psychiatrische nevenwerkingen die met het gebruik van de pillen gepaard kunnen gaan.

Vroeger was niet alles beter dan nu. Heel veel dingen zelfs niet. Maar zulke enge dingen hadden we toen gelukkig nog niet.

“

internet en bankieren

Toen ik een kind was kwam mijn vader eens in de week thuis met een bruine enveloppe, en daar zat het weekloon in. Dat geld werd verdeeld voor alle lopende kosten. Er zijn natuurlijk al heel lang Banken maar die waren volgens mij voor de rijkere mensen.

Eens in de week of maand  kwam de ziekenfondsbode langs, de huur ging je brengen en voor gas en licht  had je munten nodig, om de gasmeter te vullen zodat je weer kon koken en licht had. Er kwam iemand voor langs om de muntkastjes te legen. Water was gratis.

De kruidenier kwam het boodschappenboekje ophalen en op zaterdag werden de boodschappen gebracht. Ik herinner me dat er een half pond meelkoekjes en een half pond “zondagse”koekjes bijzaten.

verder geen bijzondere dingen. Het ging om koffie, thee, boter, suiker, zout,  zeep, wasmiddel, nootmuskaat en peper. de groente werd bij de groentenboer en vlees bij de slager gehaald. De enige luxe was op zaterdag een fles gazeuse en een half pond dop pinda's. Ik was een jaar of 6.

Bij ons in Alblasserdam kwam de VeGe winkelier,en ook later in Hoogezand  was dat weer het geval. Kroeze uit Martenshoek, zijn dochter overleed in die tijd, niet lang nadat ze bevallen was. De zoon van Kroeze heeft hier altijd een kapsalon gehad maar zal ondertussen ook met pensioen zijn..

Maar toen waren we in de jaren 60 beland en was er al meer luxe. De supermarkt A&O opende zijn deuren halverwege de jaren 60 en daar werden ook diverse dingen gehaald.

Verder was er een buurtwinkel en ik herinner me buurvrouwen die dan eens in de week betaalden wat ze opgehaald hadden. Er was zelfs een buurvrouw die mij als kind van een jaar of 5 er heen stuurde, briefje meegaf waarop de naam van mijn ouders stond, hele rel geweest…ik herinner me dat er eens een meisje kwam met advocaatsmaak toffees, ze deelde er heerlijk vanuit, later bleek dat ze zogenaamd voor mijn moeder gekocht waren. Ik herinner me nog haar moeder, die vreselijk boos was, ze nam het kind mee naar huis, en ik moest voor het raam staan om te kijken hoe ze het kind alle hoeken van de kamer liet zien…Hoe dan ook bankrekeningen had men normaliter niet in de jaren 50. Toch had ik vanaf dat ik naar de kleuterschool ging een spaarbankboekje. Op maandag nam je een kwartje mee naar school, daar kreeg je een zegel voor en hoe het dan verder ging weet ik niet. Wel weet ik dat je met je boekje en geld naar het postkantoor kon gaan om  het er bijgeschreven te krijgen. Eraf halen kon een kind natuurlijk niet.

Anno nu kom je nog amper met je geld in aanraking, een klein gedeelte van het salaris neem je op om eventueel je boodschappen te betalen, parkeergeld, en misschien een drankje op een terras en dat is het wel zo’n beetje. De rest gaat met het plastic kaartje of door overmaking.

We zijn dus compleet afhankelijk van de banken geworden…Internetbankieren is zo langzamerhand een must. Tja, je kunt je geld moeilijk in huis bewaren, want als er ingebroken zou worden of er breekt brand uit dan ben je het kwijt. En er is geen plek te bedenken waar het veilig is voor inbrekers. Die oude sok is dus allang verdwenen. Bovendien vang je nog wat rente bij de bank, al is dat maar een luttel bedrag meer.

\

 

Maar nu met die cyberaanvallen, vraag ik me af, hoe veilig is veilig? Ze hebben nu dus laten zien dat er zomaar geld van je kunt verdwijnen, of dat er ineens heel veel geld op je rekening kan staan. In principe moet het dus ook mogelijk zijn dat dat half miljoen dat van de week voor 20 minuten op iemand zijn rekening kwam te staan, ook daadwerkelijk kan verdwijnen op de rekening van zwaar criminelen, even doorsluizen naar een bv Zuid-Amerikaans land en klaar is Kees…

Hoe dan ook, het is toch handig om contant geld bij je te hebben, als er niet gepind kan worden kun je in ieder geval nog het meest noodzakelijke aanschaffen…