bevalling

Vandaag is het precies 34 jaar geleden dat ik in het ziekenhuis opgenomen werd. Het kind wat ik bij me droeg was onderontwikkeld, en dat wou men wel precies even bekijken....Leuk was dat niet, want ik was de maandag erop jarig. Maar ja, om er met de kerst te liggen was ook geen optie.
Op zaterdag 27 november voelde ik me akelig, en toen het middagbezoek weg was kwam er een arts en om 2 uut lag ik aan een weeenremmend infuus want: het kind wilde komen, maar dat kon niet vanwege het lage gewicht.
Ik zou er wel misselijk van worden en ja dat is ook gebeurd. In de nacht had ik zeurende buikpijn, maar zei de nachtzuster, het zijn geen weeen. Op zondagochtend, toen de ochtenddienst kwam heb ik gevraagd om een arts, en ja hoor: Mevrouw uw kind wil komen, het laat zich niet tegenhouden. Paniek alom. Om 8 uur lag ik op de verloskamer, en om kwart voor 10 was er dan een dochter. 45 cm lang, en net 4 pond aan gewicht. En dus vierde ik mijn 24e verjaardag als moeder. Men had me op de klasse afdeling gelegd, want het kind was in de kinderkliniek. Het was grandioos. Maar na 5 dagen kon ik alleen naar huis. Op de eerste kerstdag was er ineens dat telefoontje wat het hele leven veranderde: U mag haar komen halen. Bijzonder, een kind verwachten rond de jaarwisseling, dat geboren wordt een dag voor je verjaardag en dan ook nog als kerstsurprise thuiskrijgen.
Zondag wordt ze 34... En zo was ze in haar eerste 2 jaartjes:

Voor mijn dochter gemaakt...

en dit later....

bevalling

Vandaag is het precies 34 jaar geleden dat ik in het ziekenhuis opgenomen werd. Het kind wat ik bij me droeg was onderontwikkeld, en dat wou men wel precies even bekijken....Leuk was dat niet, want ik was de maandag erop jarig. Maar ja, om er met de kerst te liggen was ook geen optie.
Op zaterdag 27 november voelde ik me akelig, en toen het middagbezoek weg was kwam er een arts en om 2 uut lag ik aan een weeenremmend infuus want: het kind wilde komen, maar dat kon niet vanwege het lage gewicht.
Ik zou er wel misselijk van worden en ja dat is ook gebeurd. In de nacht had ik zeurende buikpijn, maar zei de nachtzuster, het zijn geen weeen. Op zondagochtend, toen de ochtenddienst kwam heb ik gevraagd om een arts, en ja hoor: Mevrouw uw kind wil komen, het laat zich niet tegenhouden. Paniek alom. Om 8 uur lag ik op de verloskamer, en om kwart voor 10 was er dan een dochter. 45 cm lang, en net 4 pond aan gewicht. En dus vierde ik mijn 24e verjaardag als moeder. Men had me op de klasse afdeling gelegd, want het kind was in de kinderkliniek. Het was grandioos. Maar na 5 dagen kon ik alleen naar huis. Op de eerste kerstdag was er ineens dat telefoontje wat het hele leven veranderde: U mag haar komen halen. Bijzonder, een kind verwachten rond de jaarwisseling, dat geboren wordt een dag voor je verjaardag en dan ook nog als kerstsurprise thuiskrijgen.
Zondag wordt ze 34...

ik

ik de afgelopen paar jaar.

life

life is heavy.
Dit jaar is zo'n rotjaar dat ik helemaal niet geblogd heb na augustus.
Het is er dus ook nooit meer van gekomen om de foto's neer te zetten...
misschien ooit.
Moet ook nog mensen schrijven, blijft er ook steeds bij. Misschien met de kerstpost dan maar???
Probeer nou toch wel weer wat te laten horen op mijn blogje.
Eerst maar een psptje die ik net gemaakt heb.

huwelijk susanna en patrick voor het jawoord.

eerste foto's in Italie.

vakantie voorbij.

BIJNA 3 HEERLIJKE WEKEN VAKANTIE...

Op 20 juli was het dan zover... op reis, eerst naar Italie om daar op 24 juli de bruiloft van Susanna en Patrick te vieren.

Eerst een berichtje over 21 en 22 juli. Op woensdag kwamen ook Ankie en Arent langs, we logeerden in het appartement beneden bij Lilia. Haar en schoonzus Els hadden we een week ervoor nog bij ons gezien maar we verheugden ons erg op het weerzien met Joke en haar familie, Katia en natuurlijk Helga. Op woensdag hebben we gegeten bij Helga en Claudio. Een heerlijke maaltijd had Helga bereidt. Ankie en Arent waren toen al weer naar de camping in Laives. De volgende dag kwamen ze terug om met zijn allen naar Venetië te gaan. Temperatuur beide dagen boven de 35 graden maar dat mocht de pret niet drukken.

berichtje

Ach heb niet veel te melden... het leven kabbelt maar voort. Nou ja kabbelen, het laatste half jaar is wel voorbij gevlogen. Eerst allemaal toestanden met intensive care... Eerst mijn oom, toen mijn tante, ondertussen ook de buurman. En dan zie je hoe oneerlijk het leven is. Mijn buurman overleed op zijn 56e verjaardag. Gelukkig getrouwd, geadoreerd door zijn kinderen, en mijn oom 76 jaar oud, kind nog kraai overleeft 2 hartstilstanden, en wordt afhankelijk van ons. Ondertussen overlijdt een andere tante, weliswaar 87 jaar oud maar wel volkomen plotseling.
We hebben wat voor onze kiezen gehad... eerst al die beslissingen voor de oom, 2 begrafenissen in 1,5 maand. Dan het zorgen dat oom in een bejaardenhuis komt, zijn hele huis leeghalen wat een giganische klus was.. Met de kerst een week loge's gehad, mensen die we niet eens kenden maar waar het enorm mee klikte. Tussendoor weekends waarin Brian en Ima hier waren, en daar een kleine week geweest omdat Ima en ik kaarten hadden voor de geweldige musical Joseph, dit was in Utrecht. En in maart nog 8 dagen naar Malta, en dat is denk ik de redding geweest want daar kon ik weer op adem komen. Het was er heel mooi weer en dat was natuurlijk geweldig na die vreselijke sneeuwmaanden hier. Ima is een leuke meid om een weekje mee door te brengen. Wat hebben we het getreoffen met zo'n schoondochter. Vandaag zijn ze teruggekomen uit Suriname, 23 april konden ze gelukkig toch vertrekken, weliswaar met 1,5 uur vertraging. Toen ze in Paramaribo aankwamen hebben ze gebeld, ze mochten het vliegtuig niet uit. Bommelding, vals natuurlijk maar het kostte weer 2 uur, en wij hier in de zenuwen zitten. Ze hadden verteld dat ze ook naar Frans Guyana zouden gaan, dus toen zaterdag in Suriname een vliegtuigje neerstortte dat daar vandaan kwam zaten we weer in de zenuwen, en natuurlijk konden we ze niet bereiken want de oenen hadden hun mobiel uit. Gelukkig kregen we Yvonne, (Ima's moeder) zondag tegen twaalven aan de lijn, bleek dat ze er helemaal niet heengegaan waren.
Brian heeft Imanuella officieel ten huwelijk gevraagd, dus ms hebben ze een trouwdatum. Zaterdag komen ze..ook nog voor Jan zijn verjaardag. Jan is 68 geworden, en dit keer waren Els en Lilia en Dennis erbij. Hebben ons een weekje gezelschap gehouden en was weer leuk. Op de eerste zaterdag was er bloemetjesmarkt in Veendam, Stephanie heeft Lilia er rondgeleid, ik heb ondertussen wat anders gedaan en heb ze later opgezocht...Het regende dat het goot. Het is tot aan gisteren koud gebleven. Maar ik kreeg 15 mei een mail van Helga die in Ora in Italie woont en die klaagde ook steen en been over het koude weer daar. Maar het weer is echt in de war, maar tot en met zondag blijft het hier mooi weer. Er staat nog steeds een hoop wind, hopenlijk gaat dat toch wat liggen.
En dan hoop ik dat ik eindelijk me wat prettiger ga voelen, ben behoorlijk depri...
het gaat zelfs opvallen, kreeg er zaterdag in Delfzijl al een opmerking over, dat ik zo ernstig was... en vandaag weer op de jeu de boulebaan. En het voelt ook echt zo...
Gelukkig staan er leuke dingen te wachten... Reisje van de jeu de boules.. wat ik ook tussendoor nog geregeld heb. Varen op de Westerwoldse Aa, dan lunchen in Duitsland, 's middags een rondrit met een nostalgische bus met een gids en tegen vijf uur warm eten en tegen 7 uur in de avond weer thuis. De belangstelling voor de jaarlijkse reis is nog nooit zo groot geweest dus ik ben wel een beetje trots.
Als het dan weer weekend is gaan we naar Noordwijkerhout, waar Gerard en Toos en Jos en Thea ook zullen zijn met een aantal Bolleboompjes. Vorig jaar in Wijk bij Duurstede was het bijzonder gezellig en dat zal het nu vast ook wel weer zijn.
Lekker ontspannen...thuis lukt me dat niet.
Voor nu heb ik wel even mijn best gedaan... ga nu proberen om verder in mijn boek te lezen. Een Baldacci deze keer.

65 jaar later

65 jaar later


kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenen
en herhaal ze honderd malen
en alle keren zal ik wenen
leo vroman



De Tweede Wereldoorlog was veruit het meest dodelijke conflict dat ooit op de Aarde heeft plaatsgevonden. Tientallen miljoenen doden waren het gevolg van conflicten over de hele wereld.
De totale verliezen in mensenlevens wordt geschat op ongeveer 72 miljoen. Hieronder zijn ongeveer 47 miljoen burgerslachtoffers, inclusief ongeveer de twintig miljoen die tijdens de oorlog doodziek werden.

Sommigen van ons vinden dat we hier niet meer bij stil moeten staan, maar moeten we al diegenen die voor onze vrijheid gevochten hebben niet voor altijd dankbaar zijn, moeten we al die onschuldigen die vanwege ras, kleur of geloofsovertuiging niet als voorbeeld houden, zodat dit nooit meer gaat gebeuren?

en vier dan de dag van de vrijheid in het besef dat het ook anders had kunnen aflopen...

Vrij zijn is ruimte hebben,
adem kunnen halen.
Leven zonder beperkt te worden.
Bevrijd jezelf diep van binnen.
Sta jezelf toe vrijheid te voelen.



www.liedvandevrijheid.nl

Ja het is voorjaar, eindelijk na die lange koude winter.... Als kind vond ik de winter altijd al erg, maar nu ik ouder wordt haat ik het. Natuurlijk, ik heb prachtige foto's kunnen nemen. Reeen hier vlak voor het raam, midden in de nacht. De volgende dag een reiger die wel 3 uur lang roerloos vlak bij ons huis bleef zitten. Ook zagen we een aantal keren vanuit het huiskamerraam een stuk of 12 reeen in de verte, maar ja het blijft koud en onaanlokkelijk om naar buiten te gaan.
Maar nu is het over... Er is veel zon ook al blijft de wind koud. Maar alles is zoveel vrolijker. Het wordt weer groener en er komt weer fleur en kleur in de tuinen. En daar wordt ik ook weer zoveel vrolijker van. En je kan er weer op uit met de camera.... deze keer niet ver weg. Gewoon even gluren bij de buren.

grenzen stellen..

Ik ben een ouder blog aan het opruimen en vond dit toch wel om te bewaren en hier neer te zetten. Ik hoor zo vaak van die vriendschappen wat geen echte vrienden waren, ook anderen hebben die ervaringen....

grenzen stellen.

Ooit dacht ik dat ik vrij gemakkelijk was om met anderen om te gaan. Het was ook gemakkelijk denk ik, familie, vrienden, kennissen, collega’s iedereen was altijd welkom. Het kon nooit op, en het meer was nooit vol. En het ja wat eigenlijk nee moest zijn werd altijd ja.

Natuurlijk kende ik irritaties en kritiek, maar altijd was er dan weer begrip, of het bedekken met de mantel der liefde. En wat iemand zegt of doet is natuurlijk iets van diegene zelf. Inslikken dus die opmerking en dan doe je een keer zelf iets fout in de ogen van een ander (die conclusies trekt zonder het fijne ervan te weten, die voor je wegloopt, die alleen praat omdat je hem de kans niet geeft om weg te lopen, dan zie je ineens dat er grenzen zijn. Vanaf nu richt ik me niet meer op anderen, om liefde en genegenheid te geven en daarbij mezelf geen ruimte te geven om te laten zien wat ik denk en voel. Ik weet nu dat je zo gemakkelijk voor een ander ingewisseld wordt, dat ik vanaf nu ga zeggen, wat ik voel en dat wordt geaccepteerd door hen die werkeliijk om je geven. Want zelfs zij, waar jij je leven voor had willen geven willen je niet meer kennen omdat je niet aan hun verwachtingen voldoet. Het is een poos moeilijk geweest, maar wat een bevrijding….Niet meer op je tenen lopen, bang voor de consequenties zijn. Leven en laten leven met diegenen die overtuigd zijn van je goede bedoelingen en die gewoon hun irritaties uitspreken, duidelijkheid vragen zonder kwaad te zijn omdat het eens een keer niet zo gaat zoals men verwacht. En eens is ook deze tijd ook die goede oude tijd





Vrienden zijn er om je te steunen
Om jou te troosten en tegen ze aan te leunen
Vrienden zijn er om jou te helpen
Die jou pijn voor even doet verhelpen
Vrienden zijn er om jou blij te maken
Om jou kwaadheid weg te kraken
Vrienden zijn er om jou lief te hebben
En ze zullen alles voor jou overhebben
Vrienden zijn er om jou niet te bedriegen
Vrienden zullen ook nooit tegen jou liegen
Vrienden zijn er om jou tips te geven
En zij zullen jou alles wat je gedaan heb vergeven
Ware vrienden leer je kennen met de tijd
Want ook al doe je iets verkeerd ze willen je niet kwijt

en voor al diegenen die mijn vriendschap betaalden met verraad
is het gedichtje dat bovenaan staat

techniek

Balen..
Soms zit het mee en soms zit het tegen...
Donderdag bleek mijn GSM niet te werken, dat wil zeggen ik kon wel bellen, maar ik kon de persoon aan de andere kant niet horen..
Ook hadden we lekkage geconstateerd, vanuit de douche.. lelijke vlek in hal en keuken... Jan wist dus dat er weer werk aan de winkel was..
Ga ik vrijdag internetten met mn notebook, geen internet. Jan kijken op zijn PC, nee ook geen internet. En ook geen telefoon. Dus naar het kastje kijken in de meterkast, en ja hoor, drijfnat. Dus lekkage werd een noodklus om op te lossen. De douchebak en de wanden, die er nog maar sinds kort inzat weer afbreken...
Zaterdag was mijn nw telefoon er al.. En dinsdag het nieuwe kastje voor internet... Leve tele2. Prima bedrijf, niet duur en hele goeie service. En minstens even belangrijk.. Altijd bereik, mijn nichtje had in Amerika geen bereik en ik wel, Ima had in Malta geen bereik, belde en smste met de mijne.
Ik kwam er achter dat ik met het netbook hier wel kan internetten op Eminent.. dat was dan wel weer handig..
De techniek is toch wel geweldig.. weet nog dat ik als middelbare scholiere een draagbare radio kreeg.. Geweldig vond ik dat, op de wc, radio mee.
En wat is er sindsdien niet bijgekomen. Ima internet op de telefoon, raadpleegt haar internet agenda.. Je kijkt nu tv wanneer het je uitkomt want dankzij de dvd recorder kan je 100den uren opslaan. Als iemand een film heeft copieer je die in enkele minuten op een dvd... Een druk op de knop en je weet hoe het weer in het land en elders is..Laatst heb ik met een accu boormachine voor het eerst schroeven losgedraaid, wat een sensatie...Stel nou toch eens dat er geen stroom meer was.
Die arme kinderen van nu...ze zouden zich geen raad weten. En wij? Geen idee...
Hoe dan ook, ik vind het allemaal geweldig alleen de techniek gaat allemaal zo hard vooruit, ik vraag me dan ook af kunnen we dat op onze leeftijd wel allemaal bijhouden?

[url=http://www.funpagina.eu][gadget][/gadget][/url][url=http://www.funpagina.eu/]Funpagina.eu[/url][url=http://www.funpagina.eu][gadget][/gadget][/url][url=http://www.funpagina.eu/]Funpagina.eu[/url]

selma overleefde sobibor

vandaag de documantaire over de 87 jarige mevrouw gezien, die als jong meisje via Vught en Westerbork in Sobibor terechtkwam. Ze vertelde haar verhaal, en ook haar dochter en kleindochter vertelden over de impact die het op hun leven had. Beiden bezochten ook Sobibor.


Selma Wijnberg verbleef van 9 april tot 14 oktober 1943, de dag van de opstand, in Sobibor. Ze ontkwam met de Poolse Jood Chaim Engel, en hield zich tot de bevrijding van oost-Polen in juli 1944 met hem schuil bij een boer.Ze raakte hier zwanger, kon het kind daar niet krijgen waardoor ze in een ander dorp terecht kwam.
Vele jaren bezocht de dochter de boer en zijn vrouw, die altijd van het echtpaar kleding en andere dingen toegestuurd kregen

Haar kindje stierf op de terugweg aan boord van een schip op de terugreis naar Nederland. En werd in de buurt van Griekenland over boord gegooid.
In Zwolle werd het echtpaar geconfronteerd met de bureaucratie die zoveel Joden tijdens de Duitse bezetting al noodlottig was geworden. De vreemdelingenpolitie beschouwde Selma Engel niet langer als Nederlandse, en dreigde haar met haar echtgenoot naar Polen uit te wijzen.

Het echtpaar ontkwam slechts aan deze maatregel omdat Polen, inmiddels een Russische satellietstaat, geen onderdanen uit het buitenland wenste op te nemen.

Grondige afkeer
Sindsdien heeft Selma Engel-Wijnberg een grondige afkeer van Nederland overgehouden. Volgens Ad van Liempt, die veelvuldig en indringend met haar heeft gesproken, voelde het echtpaar beduidend meer sympathie voor zijn geboorteland – het Poolse antisemitisme ten spijt – dan voor het hare. Van Liempt: ‘Sobibor overleven en dan letterlijk ongewenst zijn in je eigen land: het is meer dan ze kon verdragen.’

Daarentegen koestert Engel nog altijd warme gevoelens voor de Poolse boer die haar en haar in 2003 overleden man onderdak verleende – ondanks het feit zij hun laatste aardse bezittingen aan hem moesten afstaan.

In 1951 emigreerde het echtpaar Engel naar Israël en in 1957 vestigde het zich in de Verenigde Staten. Sindsdien heeft Selma Engel Nederland nog maar zelden bezocht. Deze spaarzame bezoeken hebben niet geleid tot een positievere gezindheid tegenover het land van herkomst.

In 2003 is de heer Engel gestorven.

Ad van Liempt zegt veel overredingskracht te hebben moeten aanwenden om haar ter gelegenheid van zijn boekpresentatie naar Nederland te laten komen. Maandag zal ze de herdenking bijwonen van de bevrijding van kamp Westerbork. Als gast van de Nederlandse regering.

06 april op 07 april 2005 -
11 april 2005 -

22 april 2005 -
29 april 2005 -

Omgebracht en begraven door Richard, •Melding van vermissing van Claudia, en haar
dochtertjes Marieke en Charlotte, •Aanhouding van Richard, •Begrafenis van Claudia, en haar dochtertjes
Marieke en Charlotte, en een stille tocht.







Onder het strijken vandaag naar de documentaire gekeken, en daarbij het immense verdriet van haar moeder gezien. Een kind verliezen is verschrikkelijk, maar je kind en je kleinkinderen te verliezen doordat je schoonzoon die al 14 jaar deel van je leven uit maakt ze ombrengt dat moet toch niet te verteren zijn.
Na 5 jaar is het leven en dat van velen om die moeder heen finaal kapot. Daar sta je dus eigenlijk nooit bij stil. Je hoort van een dergelijk gezinsdrama, vindt dat op dat moment vreselijk en gaat weer over tot de orde van de dag. Maar het is niet alleen het verlies waar je kapot van bent, maar ook het totaal anders in het leven te komen staan. En zeker door de rechtsgang… ten tijde van het hoger beroep (in eerste instantie was er levenslang geëist), waar de ouders te horen kregen dat het op 20 jaar met TBS gezet is. Waar en passant aan de moordenaar gevraagd werd of het nog wel ging? En of hij wel een lunch pakket bij zich had. Waar de psychiater vond dat de man nog een kans moest hebben, zodat hij nog weer een leven op kan bouwen met eventueel kinderen.
De moeder is een gesprek aangegaan met de moeder van de moordenaar, want in 14 jaar is daar ook een band mee opgebouwd. Deze moeder zei uiteindelijk ik haat mijn zoon maar ik hou ook van hem. De eerste moeder kon dit nog wel aan, maar dat deze moeder haar zoon wekelijks op zoekt ging haar begrip te boven. Uiteindelijk waren het ook haar kleinkinderen.
Onvoorstelbaar wat deze uitzending bij me teweeg bracht. De vermoorde vrouw hield ontzettend veel van haar man, tot aan het laatst. De man leidde al jaren een dubbelleven met meerdere minnaressen tegelijkertijd. Niemand in zijn omgeving kon het geloven… en het rechercheteam was met stomheid geslagen toen bleek dat de vader het gedaan had, zijn vrouw en kinderen begraven heeft, naar huis is gegaan om zich te verfrissen, zijn kinderen ziekgemeld heeft op school en daarna naar het werk gegaan is om daar flirterig te chatten met een collega. Onvoorspelbaar dat de moeder en oma nog kan geloven in een god….

kinderen...

Heerlijk weekend gehad...

Brian en ima waren hier vrijdagavond rond 9 uur, lekker bijgekletst, zaterdag niet vroeg om gestaan... uitgebreid gebruncht, spelletje carcassonne met Ima gedaan en rond half 4 vertrokken naar Veendam waar de koffie en het appelgebak al op ons stonden te wachten. Thimo was er ook en was weer dolgelukkig dat we er waren. Vooral met de komst van Brian want dat is zijn grote vriend, hoewel hij ook heel dol is op Ima. We hebben rond 6 uur gegeten en het was overheerlijk, Stephanie had haar uiterste best gedaan, hollandse pot met 4 soorten groente... ik heb van alles wat gehad. Tegen half 9 zijn Jan en ik naar huis gegaan. Ima en Brian kwamen tegen elven, en ja ima wilde nog een keer carcassonne spelen. Werd het 1-1.

Vandaag ook kalm aan gedaan, niet te uitgebreid gegeten tussen de middag. Stephanie en Bert en Thimo waren hier tegen drieen, en deze keer smulden we van de mangotaart die brian gisteren nog even bij Appie gehaald heeft. We hebben wat spelletjes gedaan en om 6 uur met zn zevenen gegeten. En ja, nog 1 spelletje carcassonne, dat moet bij een gelijkspel. Stephanie en Bert vertrokken na de koffie en Ima en Brian tegen half 9. Ima moet morgen weer werken om 3 uur.

Het bevalt haar nog steeds prima in het onze lieve Vrouwe Gasthuis. Ze is nu ook praktijkbegeleidster en dat geeft wel variatie in het werk, maar ook de MRI vindt ze geweldig.

Dit weekend heeft me weer vervuld met dankbaarheid, het is heerlijk om kinderen te hebben. Je staat er nooit zo bij stil, maar zo vanzelfsprekend is dat niet... kijk naar mijn oom en naar mijn broer. De laatste heeft gelukkig lieve stiefdochters, en is daarom ook opa van de kleinkinderen.

Ik ben echt dankbaar dat ik kinderen heb en dat ze het onderling met zijn vieren goed kunnen vinden.

Hoe vaak is dat niet anders....

goede tekst van Einstein, temeer daar hij een succesvol wetenschapper was. Van huis uit Joods

geboren in Duitsland. Gescheiden van zijn eerste vrouw. Ja, je vraagt je dan af hoe zo een succesvol man zo'n tekst weet te bedenken.

een keer een plaatje zonder commentaar

ik was bang voor verandering

totdat ik zag

dat zelfs de mooiste vlinder

een metamorfose moest ondergaan

voordat hij kon vliegen

geluk

Het geluk... Geluk is zeer abstract. Waar word je nou gelukkig van? Is het van een nieuw bankstel, een nieuwe fiets of misschien van de verre reis die je eindelijk kunt maken,. Of word je gelukkig omdat je kind geslaagd is, omdat je geld van het energiebedrijf terug krijgt? Krijg je het geluksgevoel omdat je die droombaan gekregen hebt, omdat je je rijbewijs gehaald hebt. Of omdat je vanmorgen gelukkig net geen ongeluk kreeg toen die auto je sneed?

Geluk betekent voor een ieder vaak weer wat anders. Wikipedia zegt: Geluk kan worden gedefinieerd als het tevreden zijn met de leefomstandigheden, waarbij er positieve emotie's aanwezig zijn. Voor mij is het een soort levenslange puzzel met stukjes van geluk, vermengd met stukjes negatieve emotie. Een mens is nooit voor 100% gelukkig. Want ook al heb je alle bovengenoemde dingen, misschien is je moeder een bitch, of je kind een junk, krijg je een forse belasting aanslag of een deuk in je auto... Hoe dan ook geluk is een momentopname, en een heleboel van die momenten geeft je een tevredenheidsgevoel, waardoor je je gelukkig kunt voelen en kunt zeggen, ik ben gelukkig omdat ik zoveel heb om tevreden over te zijn..

vandaag is het 26 maart.

ik heb besloten om hier te bloggen en in ieder geval elke dag hier een afbeelding neer te zetten, eventueel met wat gedachten, mijmeringen of een verhaaltje.

dit kan van alles zijn.

ik ben begonnen met dit plaatje wat ik zelf bewerkt heb omdat ik zo vaak belazerd ben, en altijd door die waar je het niet van verwacht.

dat doet pijn, maar uiteindelijk wordt je er ook sterk van.

en dan komt er een dag dat je ineens beseft wat echt belangrijk is... ja man, je kinderen, je huis en wat daar bij hoort.

het gaat om de kwaliteit... en niet om de kwantiteit, het is niet belangrijk om veel vrienden te hebben, het is belangrijk dat je tevreden bent met datgene wat je hebt en niet verlangd naar dat wat onbereikbaar is.