doet scheiden lijden?

Documentaire In de Takhar-gevangenis in Afghanistan zitten vijfhonderd mannelijke gedetineerden tegenover zo'n veertig vrouwelijke een straf uit. We volgen de lotgevallen van de vrouwen Sara, Nadjibeh en Sima.

Doet scheiden lijden of is het een vorm van bevrijden?

Bij scheiden is er nooit een winnende partij. Het geeft alleen maar verliezers. In Nederland loopt 1op de 3 huwelijken uit op een echtscheiding.


Sinds ca 1971 kan men in Nederland scheiden op grond van duurzame ontwrichting.


Voordien was het alleen mogelijk op grond van overspel, wat dan ook nog bewezen moest worden of wanneer 1 van de partners onder curatele gesteld was, of wanneer er een gevangenisstraf uitgesproken was van meer dan 4 jaar.


Sinds 2011 kan er nu ook in Malta gescheiden worden. Alleen in Vaticaanstad is dit in Europa nog onmogelijk.






Vandaag een (oude) documentaire gezien over een gevangenis in Afghanistan. Er zaten 500 mannen en 40 vrouwen gevangen. De vrouwen zonder uitzondering bij hun ouders of bij hun man weggelopen. Hun straffen variëren van 3 tot 16 jaar. Er worden 3 vrouwen specifiek gevolgd. Sarah die verliefd werd op Jawid. Ze liep met hem weg om te trouwen in het vrouwenhuis. Maar voor het zo ver was werden ze samen opgepakt en in dezelfde gevangenis geplaatst. Ze hebben contact via briefjes. Namibah is zwanger als ze van haar man wegloopt omdat ze zwaar mishandeld wordt. In de eerste beelden is haar kindje 2 maanden oud. Ze heeft verder geen familie. En dus ook geen geld…ze kan haar kind niet voeden. Uiteindelijk verkoopt ze het kind en wordt zwaar depressief De derde vrouw is nog een jong ding, haar man heeft meerdere vrouwen en slaat ze allemaal. Ook de kinderen worden geslagen, eentje is zelfs doodgeslagen. Ze vraagt haar stiefzoon om haar naar haar vader te brengen en daar is ze niet welkom, dus huurt de stiefzoon een huis en daar worden ze gearresteerd. De man zoekt haar wel op in de gevangenis, soms is hij mierzoet maar andere keren wordt ze geslagen. Alle 3 de vrouwen zijn het erover eens dat het in de gevangenis beter is dan thuis. Hoewel Sarah er heilig in geloofd dat ze als haar straf erop zit ze dan zal trouwen met haar grote liefde.


40 vrouwen, ze hebben het zolang ze bezoek krijgen het niet slecht in de gevangenis. Het bezoek zorgt voor geld. Er krioelen talloze kinderen rond, want velen zijn zwanger als ze er komen. Ze zien op tegen de tijd dat ze vrijgelaten worden, want er is altijd de kans dat ze alsnog vermoord worden door hun echtgenoten, en zo niet dan staat ze een leven te wachten van mishandelingen. De vader van vorengenoemde stiefzoon zegt openlijk in de uitzending, waar de persoon in kwestie bij is dat zo gauw deze vrij is door hen omgebracht worden. De aflevering eindigt met Sarah die vrijgelaten wordt, gelijk met haar grote liefde. Even van te voren zegt ze dat ze bang is dat haar broers haar zullen vermoorden. Want ze heeft de familie te schande gemaakt. En dan staat ze tegenover haar vriend die afgehaald wordt door familie, en die zich zonder een woord omdraait en uiteindelijk onder druk van zijn familie met een ander trouwt. Zij komt terecht in een vrouwenhuis.


Terwijl ik dat alles bekijk word ik vervuld met ontzetting. Er zitten vrouwen die al op hun tiende getrouwd zijn. Vaak met oudere mannen die al een paar vrouwen hebben. Scheiden is er voor die vrouwen niet bij. Als hun man dat wil kan dat zonder meer, andersom is niet onmogelijk maar niet te doen. Want altijd zal ze bang zijn voor eerwraak.


Zie hier het gekopieerde verhaal over Yasmin.

KABOEL
29 december 2011

Activisten luiden de noodklok over het feit dat vrouwenrechten in Afghanistan nog steeds ernstig geschonden worden. "Onze belangrijkste zorg is voorkomen dat we weer teruggaan naar de situatie van 15 jaar geleden", zegt Huma Safi van de organisatie Women for Afghan Women.
Yasmin is maar één geval. Hoewel de wettelijke huwbare leeftijd in Afghanistan 16 jaar is, was ze nog maar 8 toen haar familie, afkomstig uit een afgelegen gebied in de provincie Nangarhar, haar uithuwelijkte aan een 60-jarige man. Na vier ongelukkige jaren, vluchtte ze met een andere man waar ze verliefd op was.



Toen het stel gearresteerd werd, was Yasmin zwanger. Na de bevalling in de gevangenis werd ze vrijgelaten. Ze woont nu in een opvanghuis in Kaboel, bang dat haar familie en haar eerste man, nu 70 jaar oud, haar uit eerwraak zullen vermoorden.

Heel bizar…Gelukkig komt dat hier niet voor. Maar huwelijken met gewelddadigheid wel, en dan vraag ik me af is scheiden dan lijden of is het bevrijden? Het kan voor een kind nooit goed zijn om met geweld groot te worden. En ook niet met geestelijke intimidatie. Tegenwoordig wordt er veelal gescheiden door mensen na hun 40e. Aldus het CBS. Vaak gelegen in het feit dat de kinderen dan volwassen zijn. Ook werd er de laatste paar jaar klaarblijkelijk vaak gewacht omdat men bang was voor de financiële consequenties. Hoge hypotheken, weinig kans om het huis kwijt te raken. Om uiteindelijk als de situatie te ernstige vormen aanneemt toch maar uit elkaar te gaan.

Hoe dan ook laten we maar blij zijn dat we in een geciviliseerd land wonen waar onze dochters in ieder geval niet uitgehuwelijkt worden.

bibiche 16 jaar

Ik heb gisteren op programma gemist voor het eerst gekeken naar de uitzending van de Nederlands-Indië herdenking.

In het verleden veel boeken gelezen over de geïnterneerde vrouwen destijds.

Ooit vertelde iemand mij over zijn dochter die getrouwd was met de handschoen.

Hij legde uit dat zijn schoonzoon in Indië was en dat zijn dochter er later ook heen ging,

Eigenlijk is dit een huwelijk met een notariële volmacht. De man vroeg met verschuldigde eerbied aan koningin Wilhelmina toestemming. Wanneer deze afkwam in Indonesië werd de volmacht gereed gemaakt door een notaris en werd dan opgestuurd naar de Nederland. De man in kwestie machtigde dan iemand om in zijn plaats ja te zeggen

Van oudsher kwam deze vorm van trouwen voor bij adellijke families, een gezant werd gestuurd naar de toekomstige bruid en hij vertegenwoordigde de bruidegom in spe. De handschoen werd dan op het altaar neergelegd als teken van instemming van de bruidegom.


Hoewel er minder gebruik van gemaakt wordt is het in Nederland nog steeds mogelijk om op deze manier te trouwen.
De reden daarvoor kan zijn:
Een van de partners kan niet aanwezig zijn door een verblijf in de gevangenis
Er is sprake van een ernstige ziekte
Er is sprake van iemand die niet kan reizen en die dat ook nooit meer zal kunnen.
De Minister van Justitie dient hiervoor toestemming te geven

Het echtpaar de Ridder van Rappard-Lagerweij is teruggekomen uit Nederlands Indie. Van hun ervaringen weet ik niets. Ik was 16 toen ik het verhaal over hun trouwen met de handschoen hoorde, maar altijd moet ik aan hen denken als ik hoor over de kampen in Indië Toentertijd had ik als 16 jarige natuurlijk heel andere interesses.

Vandaag hoorde ik het verhaal van een 16 jarige die sprak op de herdenkingsbijeenkomst van Nederlands- Indië.  Zij is het kleinkind van Bram en Yvonne Keuls.(de schrijfster) Ze vertelde over haar vrolijke opa. De opa die altijd vrolijke en spannende verhalen vertelde over de  bezettingstijd door de Japanners. De tijd die voor hem begon op 16 jarige leeftijd. En pas sinds kort weet ze dat er heel andere verhalen zijn. Haar opa vertelde nu de andere kant van het verhaal: De 16 jarige jongen die van zijn familie losgerukt werd. Ze vertelt niet over zijn ervaringen in de werkkampen, maar dit zou zijn verhaal kunnen zijn…

Al in de eerste maanden van de bezetting werden velen van mijn klasgenoten van mijn middelbare school in Soerabaja en ook ik zelf in een gevangenis ondergebracht. Daarna begon een zwerftocht door verschillende interneringskampen op Java. Elke ochtend om 5 uur liepen we het kamp uit voor transport naar de aan te leggen spoorlijn tussen Tjitjalenka en Madjalaya. Een traject van 15 kilometer. 28 km ten oosten van Bandoeng. Hieraan moesten duizenden geïnterneerden werken. Dagelijks in de brandende zon, geen schaduw om uit te rusten en veel te weinig drinkwater. Doodmoe, uitgehongerd en uitgedroogd kwamen we dan weer ’s avonds in het kamp aan.

Of dit verhaal: Ieder ochtend en avond de ellende van het appel. De jonge mannen moesten na het ochtendappel op de rijstvelden buiten het kamp werken. De anderen moesten voor zover ze dat konden in de keuken werken, schoonmaken, straatvegen, en gras knippen.Het eten was bijzonder slecht en weinig. Meestal een soep van ingewanden (Het vlees was voor de Japanners)met een handje rijst of een oebie, dit is een soort zoete aardappel. Het ontbijt bestond uit iets wat op broodjes leek. Gebakken met een soort stijfsel en wat meel. In het kamp bevonden zich wel 12000 mannen van wie velen zich in erbarmelijke omstandigheden bevonden. Het dodental was zeer hoog.

De appels verliepen zelden zonder afranselingen. Het zonder aanleiding in elkaar beuken van weerloze mensen was een geliefkoosd vermaak voor de Japanners. Wanneer iemand betrapt werd op smokkelen werd onmiddellijk bewusteloos geslagen. Daarna volgde er een collectieve straf. De mannen moesten met ontbloot bovenlijf tegenover elkaar gaan staan, en dan kwamen er zweepslagen die striemden tot bloedens toe over ruggen en benen. Daarna moesten de mannen elkaar met de kracht die men nog over had elkaar met de vuisten in het gezicht beuken. Deed men dit niet hard genoeg dan werd de zweep er weer over gehaald. Hierbij moest men met alle kracht die men nog had met de vuisten elkaar in het gezicht slaan. Sloeg men niet hard genoeg, zwiepte de zweep weer over de blote ruggen.

Er zijn veel van deze verhalen. De opa van het meisje was 16, zijn broer 18.Jonge mannen die in gelukkige omstandigheden leefden, jongemannen die naar Nederland zouden gaan om te studeren, maar die jarenlang verstoken bleven van onderwijs.

Het meisje van 16 is dankbaar. Dankbaar dat zij in Nederland leeft, dat ze de mogelijkheden heeft om te studeren. Ze vindt het erg dat er tot op vandaag t nog steeds mensen van haar leeftijd zijn die door oorlogsgeweld behalve alle gruwelen die ze moeten doorstaan ook niet in staat zijn om te leren. Terwijl ze zelf als 16 jarige alle kansen krijgt, dat ze daar alle tijd voor heeft. terwijl de jongens van toen, nadat ze in Nederland terug waren wel de kans kregen om de HBS te doen, maar dat dat in 2 jaar tijd moest. 10 uur per dag naar school, en ’s avonds studeren tot diep in de nacht. Dat zij als het eens een keertje niet zo goed gaat extra hulp krijgt, En dat er anno nu Afrika, Afghanistan enz enz, er zovelen zijn die alleen maar oorlog kennen. Het meisje is 16, haar opa is 80 voor altijd verbonden, mede door haar toespraak op de Nederlands-Indië herdenking.

 En zo werkt het door...

1. Mijn vader heeft in een Japans concentratiekamp gezeten in Indonesie. Dat betekent dat ik de 2e generatie van oorlogslachtoffers ben. Mijn vader heeft er een verschrikkelijk trauma aan overgehouden. Dit heeft altijd een enorme druk gelegd op mijn moeder en mij. Nu is mijn vader de afgelopen weken teruggegaan naar de plekken waar het allemaal gebeurd is. Onherroepelijk komt er bij mij nu ook een gevoel van woede en verdriet naar boven.
   Op 4 mei 2007 las staatssecretaris Bussemaker een speech voor op de Dam. Die plaats ik hier graag omdat deze speech voor mij alles zegt.
   
   
   
   
   De oorlog begon voor mijn vader op 8 december 1941.
   
   Die dag verklaarde Nederland Japan de oorlog.
   
   De oorlog begon voor mijn vader met de dood van mijn oma in het concentratiekamp.
   
   Hij bleef achter in Nederlands Indië.
   
   In diverse gevangenkampen.
   
   Hij werd vernederd en gestraft.
   
   Geslagen.
   
   Mijn vader overleefde de oorlog.
   
   Maar de oorlog ging niet voorbij.
   
   Herinneringen zijn onverbiddelijk.
   
   De oorlog begon voor mij toen ik 25 was.
   
   Mijn vader ging naar Indonesië.
   
   Hij zag de plaatsen van zijn jeugd.
   
   Waar hij urenlang in de brandende zon stond. ‘Voor straf’.
   
   Waar hij werd geslagen.
   
   Vernederd.
   
   Als jongetje van drie.
   
   Ik kende geen oorlog.
   
   Maar de oorlog leeft ook in mij.
   
   De echo’s klinken in míjn hoofd.
   
   De oorlog begint elke dag opnieuw.
   
   Voor mensen die betrokken raken bij een nieuwe oorlog.
   
   Voor jonge vrouwen en mannen die op vredesmissie gaan.
   
   Voor hun ouders.
   
   Geliefden.
   
   Kinderen.
   
   Broers en zussen en andere familie.
   
   Voor hun vrienden en dierbaren.
   
   Voor de goede verstaander.
   
   We staan stil bij de verschrikkingen van oorlog. En de wreedheid.
   
   We staan stil bij wat mensen andere mensen aandoen.
   
   Onverdraagzaamheid.
   
   Onverschilligheid.
   
   Onbegrip.
   
   Dat ligt niet achter ons.
   
   Maar is van alle tijden.
   
   Ook als er geen oorlog is.