Ja het is voorjaar, eindelijk na die lange koude winter.... Als kind vond ik de winter altijd al erg, maar nu ik ouder wordt haat ik het. Natuurlijk, ik heb prachtige foto's kunnen nemen. Reeen hier vlak voor het raam, midden in de nacht. De volgende dag een reiger die wel 3 uur lang roerloos vlak bij ons huis bleef zitten. Ook zagen we een aantal keren vanuit het huiskamerraam een stuk of 12 reeen in de verte, maar ja het blijft koud en onaanlokkelijk om naar buiten te gaan.
Maar nu is het over... Er is veel zon ook al blijft de wind koud. Maar alles is zoveel vrolijker. Het wordt weer groener en er komt weer fleur en kleur in de tuinen. En daar wordt ik ook weer zoveel vrolijker van. En je kan er weer op uit met de camera.... deze keer niet ver weg. Gewoon even gluren bij de buren.

grenzen stellen..

Ik ben een ouder blog aan het opruimen en vond dit toch wel om te bewaren en hier neer te zetten. Ik hoor zo vaak van die vriendschappen wat geen echte vrienden waren, ook anderen hebben die ervaringen....

grenzen stellen.

Ooit dacht ik dat ik vrij gemakkelijk was om met anderen om te gaan. Het was ook gemakkelijk denk ik, familie, vrienden, kennissen, collega’s iedereen was altijd welkom. Het kon nooit op, en het meer was nooit vol. En het ja wat eigenlijk nee moest zijn werd altijd ja.

Natuurlijk kende ik irritaties en kritiek, maar altijd was er dan weer begrip, of het bedekken met de mantel der liefde. En wat iemand zegt of doet is natuurlijk iets van diegene zelf. Inslikken dus die opmerking en dan doe je een keer zelf iets fout in de ogen van een ander (die conclusies trekt zonder het fijne ervan te weten, die voor je wegloopt, die alleen praat omdat je hem de kans niet geeft om weg te lopen, dan zie je ineens dat er grenzen zijn. Vanaf nu richt ik me niet meer op anderen, om liefde en genegenheid te geven en daarbij mezelf geen ruimte te geven om te laten zien wat ik denk en voel. Ik weet nu dat je zo gemakkelijk voor een ander ingewisseld wordt, dat ik vanaf nu ga zeggen, wat ik voel en dat wordt geaccepteerd door hen die werkeliijk om je geven. Want zelfs zij, waar jij je leven voor had willen geven willen je niet meer kennen omdat je niet aan hun verwachtingen voldoet. Het is een poos moeilijk geweest, maar wat een bevrijding….Niet meer op je tenen lopen, bang voor de consequenties zijn. Leven en laten leven met diegenen die overtuigd zijn van je goede bedoelingen en die gewoon hun irritaties uitspreken, duidelijkheid vragen zonder kwaad te zijn omdat het eens een keer niet zo gaat zoals men verwacht. En eens is ook deze tijd ook die goede oude tijd





Vrienden zijn er om je te steunen
Om jou te troosten en tegen ze aan te leunen
Vrienden zijn er om jou te helpen
Die jou pijn voor even doet verhelpen
Vrienden zijn er om jou blij te maken
Om jou kwaadheid weg te kraken
Vrienden zijn er om jou lief te hebben
En ze zullen alles voor jou overhebben
Vrienden zijn er om jou niet te bedriegen
Vrienden zullen ook nooit tegen jou liegen
Vrienden zijn er om jou tips te geven
En zij zullen jou alles wat je gedaan heb vergeven
Ware vrienden leer je kennen met de tijd
Want ook al doe je iets verkeerd ze willen je niet kwijt

en voor al diegenen die mijn vriendschap betaalden met verraad
is het gedichtje dat bovenaan staat

techniek

Balen..
Soms zit het mee en soms zit het tegen...
Donderdag bleek mijn GSM niet te werken, dat wil zeggen ik kon wel bellen, maar ik kon de persoon aan de andere kant niet horen..
Ook hadden we lekkage geconstateerd, vanuit de douche.. lelijke vlek in hal en keuken... Jan wist dus dat er weer werk aan de winkel was..
Ga ik vrijdag internetten met mn notebook, geen internet. Jan kijken op zijn PC, nee ook geen internet. En ook geen telefoon. Dus naar het kastje kijken in de meterkast, en ja hoor, drijfnat. Dus lekkage werd een noodklus om op te lossen. De douchebak en de wanden, die er nog maar sinds kort inzat weer afbreken...
Zaterdag was mijn nw telefoon er al.. En dinsdag het nieuwe kastje voor internet... Leve tele2. Prima bedrijf, niet duur en hele goeie service. En minstens even belangrijk.. Altijd bereik, mijn nichtje had in Amerika geen bereik en ik wel, Ima had in Malta geen bereik, belde en smste met de mijne.
Ik kwam er achter dat ik met het netbook hier wel kan internetten op Eminent.. dat was dan wel weer handig..
De techniek is toch wel geweldig.. weet nog dat ik als middelbare scholiere een draagbare radio kreeg.. Geweldig vond ik dat, op de wc, radio mee.
En wat is er sindsdien niet bijgekomen. Ima internet op de telefoon, raadpleegt haar internet agenda.. Je kijkt nu tv wanneer het je uitkomt want dankzij de dvd recorder kan je 100den uren opslaan. Als iemand een film heeft copieer je die in enkele minuten op een dvd... Een druk op de knop en je weet hoe het weer in het land en elders is..Laatst heb ik met een accu boormachine voor het eerst schroeven losgedraaid, wat een sensatie...Stel nou toch eens dat er geen stroom meer was.
Die arme kinderen van nu...ze zouden zich geen raad weten. En wij? Geen idee...
Hoe dan ook, ik vind het allemaal geweldig alleen de techniek gaat allemaal zo hard vooruit, ik vraag me dan ook af kunnen we dat op onze leeftijd wel allemaal bijhouden?

[url=http://www.funpagina.eu][gadget][/gadget][/url][url=http://www.funpagina.eu/]Funpagina.eu[/url][url=http://www.funpagina.eu][gadget][/gadget][/url][url=http://www.funpagina.eu/]Funpagina.eu[/url]

selma overleefde sobibor

vandaag de documantaire over de 87 jarige mevrouw gezien, die als jong meisje via Vught en Westerbork in Sobibor terechtkwam. Ze vertelde haar verhaal, en ook haar dochter en kleindochter vertelden over de impact die het op hun leven had. Beiden bezochten ook Sobibor.


Selma Wijnberg verbleef van 9 april tot 14 oktober 1943, de dag van de opstand, in Sobibor. Ze ontkwam met de Poolse Jood Chaim Engel, en hield zich tot de bevrijding van oost-Polen in juli 1944 met hem schuil bij een boer.Ze raakte hier zwanger, kon het kind daar niet krijgen waardoor ze in een ander dorp terecht kwam.
Vele jaren bezocht de dochter de boer en zijn vrouw, die altijd van het echtpaar kleding en andere dingen toegestuurd kregen

Haar kindje stierf op de terugweg aan boord van een schip op de terugreis naar Nederland. En werd in de buurt van Griekenland over boord gegooid.
In Zwolle werd het echtpaar geconfronteerd met de bureaucratie die zoveel Joden tijdens de Duitse bezetting al noodlottig was geworden. De vreemdelingenpolitie beschouwde Selma Engel niet langer als Nederlandse, en dreigde haar met haar echtgenoot naar Polen uit te wijzen.

Het echtpaar ontkwam slechts aan deze maatregel omdat Polen, inmiddels een Russische satellietstaat, geen onderdanen uit het buitenland wenste op te nemen.

Grondige afkeer
Sindsdien heeft Selma Engel-Wijnberg een grondige afkeer van Nederland overgehouden. Volgens Ad van Liempt, die veelvuldig en indringend met haar heeft gesproken, voelde het echtpaar beduidend meer sympathie voor zijn geboorteland – het Poolse antisemitisme ten spijt – dan voor het hare. Van Liempt: ‘Sobibor overleven en dan letterlijk ongewenst zijn in je eigen land: het is meer dan ze kon verdragen.’

Daarentegen koestert Engel nog altijd warme gevoelens voor de Poolse boer die haar en haar in 2003 overleden man onderdak verleende – ondanks het feit zij hun laatste aardse bezittingen aan hem moesten afstaan.

In 1951 emigreerde het echtpaar Engel naar Israël en in 1957 vestigde het zich in de Verenigde Staten. Sindsdien heeft Selma Engel Nederland nog maar zelden bezocht. Deze spaarzame bezoeken hebben niet geleid tot een positievere gezindheid tegenover het land van herkomst.

In 2003 is de heer Engel gestorven.

Ad van Liempt zegt veel overredingskracht te hebben moeten aanwenden om haar ter gelegenheid van zijn boekpresentatie naar Nederland te laten komen. Maandag zal ze de herdenking bijwonen van de bevrijding van kamp Westerbork. Als gast van de Nederlandse regering.

06 april op 07 april 2005 -
11 april 2005 -

22 april 2005 -
29 april 2005 -

Omgebracht en begraven door Richard, •Melding van vermissing van Claudia, en haar
dochtertjes Marieke en Charlotte, •Aanhouding van Richard, •Begrafenis van Claudia, en haar dochtertjes
Marieke en Charlotte, en een stille tocht.







Onder het strijken vandaag naar de documentaire gekeken, en daarbij het immense verdriet van haar moeder gezien. Een kind verliezen is verschrikkelijk, maar je kind en je kleinkinderen te verliezen doordat je schoonzoon die al 14 jaar deel van je leven uit maakt ze ombrengt dat moet toch niet te verteren zijn.
Na 5 jaar is het leven en dat van velen om die moeder heen finaal kapot. Daar sta je dus eigenlijk nooit bij stil. Je hoort van een dergelijk gezinsdrama, vindt dat op dat moment vreselijk en gaat weer over tot de orde van de dag. Maar het is niet alleen het verlies waar je kapot van bent, maar ook het totaal anders in het leven te komen staan. En zeker door de rechtsgang… ten tijde van het hoger beroep (in eerste instantie was er levenslang geëist), waar de ouders te horen kregen dat het op 20 jaar met TBS gezet is. Waar en passant aan de moordenaar gevraagd werd of het nog wel ging? En of hij wel een lunch pakket bij zich had. Waar de psychiater vond dat de man nog een kans moest hebben, zodat hij nog weer een leven op kan bouwen met eventueel kinderen.
De moeder is een gesprek aangegaan met de moeder van de moordenaar, want in 14 jaar is daar ook een band mee opgebouwd. Deze moeder zei uiteindelijk ik haat mijn zoon maar ik hou ook van hem. De eerste moeder kon dit nog wel aan, maar dat deze moeder haar zoon wekelijks op zoekt ging haar begrip te boven. Uiteindelijk waren het ook haar kleinkinderen.
Onvoorstelbaar wat deze uitzending bij me teweeg bracht. De vermoorde vrouw hield ontzettend veel van haar man, tot aan het laatst. De man leidde al jaren een dubbelleven met meerdere minnaressen tegelijkertijd. Niemand in zijn omgeving kon het geloven… en het rechercheteam was met stomheid geslagen toen bleek dat de vader het gedaan had, zijn vrouw en kinderen begraven heeft, naar huis is gegaan om zich te verfrissen, zijn kinderen ziekgemeld heeft op school en daarna naar het werk gegaan is om daar flirterig te chatten met een collega. Onvoorspelbaar dat de moeder en oma nog kan geloven in een god….

kinderen...

Heerlijk weekend gehad...

Brian en ima waren hier vrijdagavond rond 9 uur, lekker bijgekletst, zaterdag niet vroeg om gestaan... uitgebreid gebruncht, spelletje carcassonne met Ima gedaan en rond half 4 vertrokken naar Veendam waar de koffie en het appelgebak al op ons stonden te wachten. Thimo was er ook en was weer dolgelukkig dat we er waren. Vooral met de komst van Brian want dat is zijn grote vriend, hoewel hij ook heel dol is op Ima. We hebben rond 6 uur gegeten en het was overheerlijk, Stephanie had haar uiterste best gedaan, hollandse pot met 4 soorten groente... ik heb van alles wat gehad. Tegen half 9 zijn Jan en ik naar huis gegaan. Ima en Brian kwamen tegen elven, en ja ima wilde nog een keer carcassonne spelen. Werd het 1-1.

Vandaag ook kalm aan gedaan, niet te uitgebreid gegeten tussen de middag. Stephanie en Bert en Thimo waren hier tegen drieen, en deze keer smulden we van de mangotaart die brian gisteren nog even bij Appie gehaald heeft. We hebben wat spelletjes gedaan en om 6 uur met zn zevenen gegeten. En ja, nog 1 spelletje carcassonne, dat moet bij een gelijkspel. Stephanie en Bert vertrokken na de koffie en Ima en Brian tegen half 9. Ima moet morgen weer werken om 3 uur.

Het bevalt haar nog steeds prima in het onze lieve Vrouwe Gasthuis. Ze is nu ook praktijkbegeleidster en dat geeft wel variatie in het werk, maar ook de MRI vindt ze geweldig.

Dit weekend heeft me weer vervuld met dankbaarheid, het is heerlijk om kinderen te hebben. Je staat er nooit zo bij stil, maar zo vanzelfsprekend is dat niet... kijk naar mijn oom en naar mijn broer. De laatste heeft gelukkig lieve stiefdochters, en is daarom ook opa van de kleinkinderen.

Ik ben echt dankbaar dat ik kinderen heb en dat ze het onderling met zijn vieren goed kunnen vinden.

Hoe vaak is dat niet anders....